06/2021 : change of plan” lijkt ons levensmotto te worden
Even waan ik mij terug naar in de tijd, naar de vakanties in Frankrijk met mijn ouders toen ik een jaar of twaalf was. De fijne maar soms ook wat verstikkende geur van de dennenbomen brengt mij zo een ruim twintig jaar terug in de tijd. De taxi chauffeur is niet spraakzaam maar eerlijk gezegd vind ik dat niet erg. De raampjes staan open, de wind in m’n gezicht en zo nu en dan wanneer we weer een bocht maken door dit prachtige berg gebied, schijnt de zon ergens op mijn lichaam. Het is warm, zomers weer, een grote slok water, wat kan dat toch lekker zijn! Meer dan water heb ik vandaag zowat niet genuttigd. Gezonde spanning vult mijn maag. Maar ik geniet echt van de bijna een uur durende rit naar Marmaris. De tweede keer in korte tijd dat ik het ziekenhuis daar bezoek.
“Ga er maar vanuit dat je weer eens een blog mag schrijven dat onze plannen weer gaan wijzigen, Von”.
Sid zijn woorden toen ik alleen weg reed met de taxi herhalen zich in mijn hoofd.
Ja, het wordt wel weer eens tijd dat ik wat schrijf. Het afgelopen jaar is eerlijk gezegd best een bewogen jaar geweest. Genoeg om over te schrijven maar de woorden kwamen maar niet op papier.
Terugkijkend op afgelopen jaar
Na al de keren dat we onze droom om te zeilen hebben moeten wijzigen, door tegenslagen (oa Sid zijn ongeluk van vijf jaar geleden) en mooie dingen, zoals de komst van Jessie, hebben we eindelijk een jaar geleden onze droom waar gemaakt. Maar om te ervaren dat het mij gegund was om deze paradijselijke droom te realiseren, zorgde ervoor dat het eerste jaar op onze boot mij enorm onwennig heeft gevoeld.
Leven in paradise maar het nog niet geloven en gewoon nog in de rush van een (meer dan) fulltime werk-leven heeft de nodige errors bezorgd in de begin periode toen we aan boord stapte. Door een stap terug te doen in mijn, soms iet-wat hysterische(!), werk-modus en dat gecombineerd met een grote verandering van leefstijl, resulteerde toch echt in het begin dat ik in een gat viel. Een gat dat misschien identiteit crisis heet? Even ben ik zelfs gaan twijfelen wie ik dan ben zonder die hysterische work mode.. een gevoel waar ik doorheen moest.
Terugkijkend heeft het me niets meer gebracht dan prachtige inzichten, overzicht en een heel rijk leven. Zeker niet op onze de bankrekening dan.. maar absoluut meer in mezelf als persoon maar ook in mijn jonge gezin. Twijfelend of ik dit wel moet schrijven maar eerlijkheid is een belangrijk begrip voor mij, de kwetsbaar is iets waar ik dan weer van in de error ga. Misschien is dat wel mijn zogenoemde schrijversblokkade.
“We are here” zegt de taxi chauffeur.
“WO-NDER-FULLLL” zegt de arts trots!
Hij drukt op een knop, en daar is het eindelijk. De tranen wellen op, de brok in mijn keel maakt mij sprakeloos. Ik sla mijn handen in elkaar voor mijn hart. “Thank you, thank you, thank you” herhaal ik. De arts lacht en in het Turks grapt hij dat hem niets te danken valt. De vertaalster schiet ook in de lach en legt het uit. De hartslag van onze tweede kindje, die nog maar zo groot is als een bosbes, pompt uit de speaker van de computer, het echo beeld is heel duidelijk er groeit een levend klein mensje in mij!
“Okay, we moeten onze plannen officieel wijzigen lieverd!"
Planning op zijn kop
Nu we de kritische periode van 12 weken voorbij zijn, hoewel een hele zwangerschap natuurlijk spannend blijft, willen we het liefst zo snel mogelijk het nieuws delen. Uiteraard uit enorme blijdschap maar ook uit praktische overwegen. Want onze bruiloft stond einde van dit jaar gepland, evenals de Atlantische Oceaan oversteek naar Suriname en de Carib. Je leest het goed : stond, verleden tijd.
Beide gaan dit jaar niet door, want ik wil genieten op mijn bruiloft en kunnen proosten met echte champagne en alles kunnen eten wat voor mij staat.
Niet dat ik een drinker ben, maar toch. Plus, mijn jurk heb ik al een jaar in huis.. volledig afgestemd op een niet zwanger lichaam. Dus om nu een gat te knippen waar mijn, tegen die tijd, dikke buik uit kan ploffen, geniet niet de voorkeur. In december ben ik uitgerekend, wat exact het beste moment is om de Atlantische Oceaan te trotseren. Ongetwijfeld zal deze oversteek ook niet zonder een puf gaan maar we kunnen het ook overdrijven natuurlijk.
