07/2021 : Dromen, wensen en mogelijk nieuwe plannen?

07/2021 : Dromen, wensen en nieuwe plannen?

“Wat is dat dan..” mompel ik tegen mezelf omdat er iets groots en donker naar boven komt gluren. “Zal je net zien.. “ mompel ik verder, omdat ik echt net 5 minuten geleden mijn camera binnen aan de oplader heb gelegd. Voorzichtig ren ik naar binnen..

De zon komt langzaam achter mij op, de hoge luchtvochtigheid geeft een soort mistige look over mijn uitzicht. Een prachtig gezicht, het enige nadeel is het de hele boot zeiknat heeft gemaakt. De kussens zijn doorweekt, alles wat je vastpakt is klam. Slipgevaar op de loer.

“Shit..” mompel ik. Sid en Jessie slapen, dus ik moet dit vastleggen anders geloofd Sid mij nooit.

Vlug gris ik mijn camera uit de oplader en ren weer naar boven. Hij, of zij/of het, is er nog. Niet ver van de boot maar helaas wel ver genoeg om knap op camera te krijgen.. “shit..” mompel ik. Sid en Jessie slapen, dus ik moet dit vastleggen anders geloofd Sid mij nooit. Nog net film ik de kop van de walvis die uitsteekt, net op het moment dat ik wil stoppen met filmen, duikt de walvis onder en vang ik nog net zijn rug-vin op film. Geen mooie beelden maar het bewijs ligt vast.

Terwijl ik de horizon verder af struin, of ik nog een glimp kan opvangen van de walvis, springt ineens de dieptemeter aan. We varen al geruime tijd over dieptes van ruim 3000 meter maar ineens verschijnt er 3,2 meter! “Oef, varen we over je heen of.. ?”. Ik kijk nog aan de andere kant van de boot maar helaas zie ik niets. Het was of iets anders of die joekel is al naar de diepte gezwommen..

Het wilde zeeleven blijft te gek om te zien.. als een kind zo blij

Naast speelse dolfijnen, prachtig gekleurde vissen, grote tonijnen en zee schildpadden kunnen we (nou ja, ik dan) ook een walvis aan ons lijstje wild-sea-life toevoegen!

Terwijl ik nog een blik werp op alle navigatie apparatuur, loop ik naar binnen om mijn telefoon weer verder op te laden. Bereik heb ik toch niet voor nog minstens 20 uur maar de verslaving van een werkende telefoon is nog steeds niet uit mijn systeem. Nou ja.. misschien hoort het wel gewoon bij deze tijd en ben ik te idyllisch om te denken dat we in onze maatschappij zonder die klere-smartphones kunnen.

“Voor mij en Jessie is dit een eerste oversteek die langer duurt dan 24uur. (Bizar hè? Gezien we al 1,5 jaar op onze catamaran wonen.)

Met een relaxte zucht ga ik weer op de natte kapiteinsstoel zitten, mijn benen vouw ik op tot kleermakerszit en terwijl ik achterover leun, nip ik van mijn zojuist gemaakte hete koffie. De mist krijgt langzaam een geel-goude gloed over water van de opkomende zon. Van een grauwe omgeving gaan we naar een vrolijke gekleurd schilderij waar we doorheen mogen varen. Voor mij en Jessie is dit een eerste oversteek die langer duurt dan 24uur. (Bizar hè? Gezien we al 1,5 jaar op onze catamaran wonen.)

Het water is zo vlak, de wind is nergens te bekennen en het begint alweer aardig benauwd te worden. Maar daar kan ik mij nog even niet druk over maken. Deze serene omgeving, ondanks dat het dus verre van ideaal is voor de echte zeiler, is echt nog even het genieten waard. De zonsopkomst en zonsondergang zijn echt nog steeds mijn favo momenten op de dag. Heerlijk om deze even alleen door te brengen.

Mijn gedachten gaan alle kanten op en tegelijkertijd zijn ze heel overzichtelijk en bieden ze mijn een helder overzicht op alle dromen die ik nog zou willen waarmaken in dit leven. Onze baby in mijn buik schopt en ontwaakt mij even van al mijn gedachten. “Hè kleintje..” mompel ik terwijl ik mijn hand op mijn buik leg. “Ja, jij behoord ook absoluut, samen met je zus, tot onze dromen..” Mompel ik.

"Dondersgoed weet ik dat ik geen echte zeiler ben."

Want terugkomend op een oversteek maken, dat heeft gewoon niet mijn voorkeur. Dat zijn voornamelijk de momenten dat ik, samen met Jessie, naar huis vlieg om dit direct te combineren met mijn werk in Nederland. “Geen zeiler? Maar je woont al 1,5 jaar op een zeilcatamaran..” hoor ik het publiek denken. Een kust-hopper is wat ik ben, een reiziger zo mag je mij ook noemen maar absoluut geen zeiler. Ontdekken van nieuwe plekken, bij voorkeur met combinatie van zee, strand en prachtige natuur of gave cultuur en historie is wat mijn wensen vervuld. En om verder te gaan met deze “confession”, De fijne kneepjes van het zeilen heb

ii zelfs nog steeds niet onder de knie. Als excuus gebruik ik dat ik altijd in de weer ben met Jessie en als ze slaapt met mijn werk.. maar voor iemand die gelooft “waar een wil is, is een weg” kunnen we wel constateren dat mijn echte interesse dus blijkbaar niet ligt bij het fanatiek zeilen. De boot voelt wel echt als mijn huis, en bij de gedachten dat we onze Dali ooit weg doen, krijg ik een brok in mijn keel.

Ook al krijgen we vaak de opmerking hoe “stoer” of “dapper” wij zijn dat we deze levensstijl hebben gekozen, voel ik me vaak juist een “chicken”. Want hoge golven maken me misselijk, of het door de angst of echt zeeziekte ben ik nog niet over uit maar vervelend is het wel, en te harde wind maakt dat ik me stiekem het liefst zou willen opsluiten in mijn kooi met een deken over mijn hoofd. Uiteraard doe ik dat niet maar in deze serene omgeving waar ik nu zit doet het me wel mijzelf uitlachen als ik terug denk aan de heftigere situaties die we hebben meegemaakt. Wat een pannenkoek ben ik ook eigenlijk… maar goed.

“Onze plannen overdenken op stille zee..."

Over een jaar of twee a drie, moet Jessie naar school en dan willen we haar een school kunnen bieden. Geen thuisscholing maar de ruimte om haar eigen leventje te ontwikkelen, vaste vriendjes en vriendinnetjes te maken en lekker (bij voorkeur op een speelse manier) te leren van een goede leerkracht. De dromen schieten door mijn hoofd. Ons plan om de wereld over te gaan met een mobiel huis is al ruim negen jaar geleden geboren, de keuze voor een zeilboot is gevallen vanwege de liefde voor de zee en de kust maar ook het (semi-) zelfvoorzienend leven. Niet volledig zelfvoorzienend maar de watermaker, eigen energie voorziening dankzij de solarpanelen en windgenerator en zoveel mogelijk vooruitkomend door de wind is iets wat ons dichtbij doet komen aan een betere levenswijze. Een wereldverbeteraar noem ik ons niet maar we proberen zeker wel behoorlijk bewust te leven en rekening te houden met de prachtige natuur waar we in mogen leven.

Een zeilboot was niet het eerste waar we aan dachten want een camper heeft lang door onze gedachten gespeeld, en op de een of andere wijze komt deze nu ook op dit moment tijdens deze oversteek van Griekenland naar Italië, naar boven. Nu Jessie groter wordt en echt geniet van spelen op strand, speeltuinen, andere kindjes en andere leuke plekken, kan ik het niet helpen te denken dat die manier van reizen misschien wel meer passend zou zijn nu ze ouder wordt.

"Wat ligt er voor ons in de toekomst...?"

Hoewel we voornamelijk leuke plekjes voor Jessie maar ook de unieke spots voor onszelf en onze gasten uitzoeken. Zitten er natuurlijk ook kleine nadelen aan onze manier van leven. Zoals een oversteek maken en meerdere uren of dagen op zee te spenderen. Het geeft prachtige inzichten, en is bijna meditatief, maar het is niet ideaal voor Jessie. Hoewel de echte oversteken die dagen duren helemaal niet vaak voorkomen, bijvoorbeeld als je wilt zeilen van Griekenland naar Turkije stelt dit niets voor want je kunt de overkant gewoon met het blote oog zien. Maar tijdens de langere oversteken merken we dat de boot snel te saai

wordt voor Jessie. Een beetje vergelijkbaar met een situatie waarbij het drie dagen regent en je de kinderen continue binnen hebt. Waarbij iedere ouder ergens wel denkt, waar is dat behang en plaksel? Eerlijk is eerlijk hoor, Jessie is echt heel makkelijk maar het is gewoon geen ideale situatie.

En hoewel de zeilwereld echt wel aan het verjongen is, ontmoeten we heel weinig kinderen waar ze mee kan spelen. Ook omdat we zoveel mogelijk havens en Marina’s vermijden en natuurlijk speelt ook COVID een rol in het ontmoeten van mensen. Enerzijds een voordeel want de rust is ook heerlijk maar af en toe wel saai vooral voor Jessie.

“O ja.. het hier en nu.. daar was ik gebleven..”

Na een paar uur in gedachten te zijn verzonken en nieuwe dromen van reizen maar ook dromen en inspiratie om mijn eigen huis (huizen) te bouwen, nieuwe bedrijven op te starten en weer over te dragen naar “of the grid” te wonen, iets met geïnspireerd door het programma “Floortje naar het einde van de wereld” en vele andere creatieve projecten, steekt Sid zijn hoofd om de hoek. “Ik los je weer af, ga jij maar naar Jessie toe” zegt hij. “Nog heel even” zeg ik. Want al die mooie gedachten

en dromen, zal ik misschien niet allemaal waar maken.. maar eentje hebben we wel al waargemaakt en dat is dat we nu, hier op het heerlijkste drijvende huis, dobberen op zee en reizen naar een nieuwe plek. Een nieuw avontuur. Alle gedachten laat ik gaan en geniet van dit moment.. nog wat uurtjes en dan zien we weer land inzicht. Italië en daarna Spanje en Portugal zijn onze nieuwe bestemmingen, nieuwe plekken die we gaan ontdekken samen met vele gasten die we dit seizoen aan boord mogen verwelkomen. Ook een heerlijk, gezellig vooruitzicht..

“O ja.. het hier en nu.. daar was ik gebleven..” mompel ik terwijl ik weer een comfortabele houding aanneem en mijn laatste slok, inmiddels koud geworden, koffie naar binnen giet en weer de horizon aftuur.

Vragen voor ons? Stel ze gerust.

Deel dit artikel: