12/2020 : Uniek, historisch en adembenemend (deel II)

… vervolg van ons voorgaande verhaal. Gemist? Geen probleem, je leest het hier.

And so, we meet again

‘Hi Jessie!!’ wordt er ineens geroepen. Overal is het zo rustig, zo weinig mensen dat ongelooflijk raar is als ineens iemand onze naam roept. In dit geval die van Jessie want dit kleine grietje heeft al menig harten doen smelten gedurende onze reis, dankzij haar blonde haren en handkussen die ze rijkelijk kan strooien als ze daar zin in heeft. ‘And so we meet again’. zegt Helena lachend terwijl ze naar ons toeloopt. De vrolijke blonde dame uit Oekraine hebben we een paar weken geleden in Kas ontmoet, samen met haar vriendin Anna.

‘Woow, you girls made it!’ Antwoorden Sid en ik in koor. Helena en Anna zijn het Lycische pad aan het lopen. Dit pad behoord tot een van de bekendste looppaden onder de hikers. Natuurlijk om alle historische elementen overgebleven uit de Lycische tijd, maar ook diverse restanten uit andere culturen en oudheden. Daarnaast is het betoverende en diverse landschap van bossen, de kust en heuvels hetgeen dat dit pad zo hoog doet aanschrijven. Als je van wandelen houdt dan is dit echt een aanrader! In 29 dagen loop je de gehele Lycian Way en ontmoet je haar vele historische en culturele nederzettingen.

Niet zo gek op lopen?

Wij doen dus diverse locaties van deze route aan op de terugweg in maart, leuke trip dus als je prachtige landschappen en historische elementen kunt waarderen! Een stopje bij deze onderwaterwereld natuurlijk mooi meegenomen, wij zorgen voor de snorkels! Stuur ons even een berichtje als je geinteresseerd bent.

Wanneer Sinterklaas en Kerst op een dag vallen

Eén van de hoogtepunten van het Lycische pad is Demre, voorheen Myra genaamd, en dat is onze volgende stop. Het stadje Myra staat bekend als de stad van Sint Nicolaas.. jaja nu begint het natuurlijk te dagen! Wij zijn op naar naar Sinterklaas! Of Santaclaus.. de kerstman. Het is maar net welke verhaallijn je pakt die van Sint Nicolaas zijn afgeleid. Sid, als echte historicus fanaat, zou semi-overhorend zeggen ; ‘jaja ken je historie..’

Daarom pak ik even Wikipedia er voor jullie bij, want ik onthoud dus bijzonder weinig van historische verhalen.

Aldus Wikipedia:
Sinterklaas (Sint-Nicolaas) is de hoofdpersoon van het sinterklaasfeest dat op 5 december in Nederland en op 6 december in Belgie wordt gevierd. Sinterklaas is gebaseerd op de bisschop Nicolaas van Myra, een Griekse heilige die in de derde eeuw na Christus in Lycie in Klein-Azie leefde. Van oudsher wordt er in sinterklaasliedjes niet gezegd dat hij zelf uit Spanje komt, maar dat hij afreist naar Spanje om lekkernijen te halen. Nicolaas, beschermheilige van kinderen, armen, zeelieden, slagers en kooplieden, werd vooral in havensteden zoals Antwerpen en Amsterdam de patroonheilige van kerken. In Nederlans staan er ruim zeventig kerken toegewijd aan Sint-Nicolaas, voornamelijk in Friesland.

Al is de kerk van Sint Nicolas niet de enige trekpleister van het historische stadje. De uit de rotsachtige kliffen gehouden graftombes zijn ongekend indrukwekkend en een unieke bezienswaardigheid.

Wie goed is krijgt lekkers..

Doordat we hier geen supermarkt hebben gevonden om onze boodschappen in te slaan, doen we de volgende morgen nog een kopje thee en een broodje aan wal voordat we vertrekken. Doordat het plaatsje klein is ontmoeten we wederom Anna en Helena. Ze staan te discussieren hoe ze het beste in Myra kunnen komen. Zoals de meeste backpackers geldt er een budget per dag en een taxi blijkt prijzig te zijn, naast dat het ingewikkeld is om te regelen gezien het einde van het seizoen is aangebroken. Sid en ik kijken elkaar even aan. ‘Moeten we dat nu wel doen?’ vraag ik hem. ‘Tja, wat is er anders aan dan gasten aan boord die we ook (nog) niet goed kennen?’ ‘mm daar heb je gelijk in, gaan we weer voor een goede daad?’ vraag ik hem bevestigend. Hij knikt.
‘If you can’t get a taxi, we can drop you off? We are going to Demre anyway..’ zeg ik.
‘Really?’ vragen ze beide opgelucht. Ik knik.

De tijd vliegt en voor we weten laten we het anker alweer vallen. De meiden hebben voor op het dek gezeten, genietend van deze trip die voor hen als een verrassing op de gehele looproute kwam. Jessie lag te slapen dus ik heb wat kunnen werken.

Even laten stappen we gezamelijk de dinghy in. Wederom zijn we in een andere wereld beland. Birds-paradise, een uitgestrekt duinlandschap ligt voor ons. Het doet mij even aan thuis, de Heemskerkse duinen, denken. Maar wat zeker niet is zoals thuis, is dat we dus met de dinghy vanuit zee, zo een rivier op kunnen varen het binnenland in! Potverdorie wat is dit gaaf! Dit is de tweede keer dat we dit meemaken in Turkije maar wereldwijd is dit toch behoorlijk uniek.

Een prachtige tocht volgt. Waarbij kolibries voor ons uit vliegen en snel hun toevluchtoord in het riet zoeken, de schildpadden onder ons doorzwemmen, de eenden lekker zichzelf staan te wassen aan de waterlijn. Dit is toch waarom we reizen? Unieke momenten mee te mogen maken, op te gaan in de omgeving en dingen zien die we thuis niet zo snel zien.

De rit eindigt bij een cafeetje, we leggen de dinghy aan en doen gezamelijk nog een kop thee met wat lekkers. Nu is het niet dit lekkers om over naar huis te schrijven, maar de lust voor het oog wel.

Onze wegen splitsen hier. De dames gaan verder met de laatste kilometer wandelen en wij gaan richting het centrum om de kerk van Sint Nicolaas te bekijken.

Eigenlijk was ik van plan hier een blog aan te wijden, maar om eerlijk te zijn heeft de kerk niet enorm veel indruk op mij gemaakt. Het kan door de omstandigheden komen, uitgestorven qua bezoekers, waardoor de steigers die om de kerk staan meer opvallen dan de prachtige restanten zelf. Ik voelde het niet, om het zo maar te zeggen.

Net als thuis..

Niet veel later stappen we weer in de dinghy, en varen de rivier weer af richting open zee. Met een tussenstop op de zand-duinen, maken we Jessie heel blij. Ons grietje is zo gek op strand. Ongeduldig moet ik haar schoentjes uittrekken, want ze wilt rennen. Rennen om zichzelf daarna heerlijk schaterlachten te laten vallen, het zand tussen haar kleine vingertjes door te laten glijden. En ik,, ik doe precies hetzelfde. Net als dat ik als kind deed maar dan op het strand van Heemskerk..

Best fijn met de december feestmaand op komst, een klein beetje Nederland naar hier te halen, al is het maar in gedachten.

Deel dit artikel:

12/2020 : Uniek, historisch en adembenemend (deel II)