12/2020 : Uniek, historisch en adembenemend (deel I)
Dat zijn echt de drie woorden die volledig tot zijn recht komen bij het prachtige Kekova. Inmiddels kunnen we samen toch echt behoorlijk wat vlaggetjes planten op een wereldkaart, waar onze reizen (ook voor het zeilen) de landen hebben gepasseerd maar een plek als deze heb ik echt nog nooit eerder gezien!
Turkije en haar diversiteit
‘We zijn er nu echt bijna.. ‘ zegt Sid. ‘haha ja-ja dat zei je net ook al!’ antwoord ik lachend. Al meer dan eens denken we bijna bij een nieuwe bestemming te zijn, maar dan is de baai ansich al een kwartier (of langer) varen voordat de haven, steiger of ankerplek zich aandient aan de horizon. Wat het overigens ontzettend veilig maakt voor de diverse weersomstandigheden natuurlijk. Plus.. super leuk!
Want aan het einde van iedere baai bevindt zich echt iedere keer een compleet andere wereld. Zo zijn we al eens een baai ingevaren, om op een boerderij te belanden. Deze locatie is niet alleen vol qua dieren maar verleend zich ook als restaurant, aanlegsteiger en verkooppunt van diverse goederen! Ofwel eten tussen de kippen, koeien en ezels, met bijna de lijnen van de boot nog in de hand. Maar ook bij een punt met prachtige rotsen waar je weer modern vanaf kunt paragliden.
Aan beide zijde zien we prachtige groene bergen met in de verte al witte toppen van de sneeuw. De bergen lopen over in het turquoise blauwe water, dankzij hun weerspiegelingen lijken ze nog imposanter. Aan de waterrand zien we zoveel historische restanten, we varen de gezonken stad gewoon letterlijk in. Het is jammer dat de foto’s nooit kunnen laten zien wat het oog waarneemt.
Een ijsje in de achtertuin
Niet veel later leggen we aan, aan een van de steigers van de restaurants. Het kost niets, tenminste niets.. niets.. je bent wel vriendelijk verplicht om je maaltijden in het restaurant waar je aanlegt te nuttigen. Pas als je gegeten hebt, krijg je de rekening want aan menukaarten doen ze hier momenteel even niet. Na wat Turkse mezze en een kopje thee, verteld de rekening ons dat er echt wel iets van liggeld in versleuteld zit. Ondanks dat, is het leven in Turkije momenteel voor ons als Nederlander alsnog spotgoedkoop. Tot vandaag hebben we overal onder de tien euro gegeten, met zijn drietjes totaal! Hier betalen we twee-en-een-half keer meer.
We lopen door het restaurant heen het kleine dorp in. Er is geen andere weg dan door het restaurant lopen, door iemand zijn huis en achtertuin, om bij de kronkelende klim aan oude stenen trappen te komen. Het is hier zo vol gebouwd dat je hoe dan ook door iedereen zijn tuin of huisje loopt. Even krijg ik een flashbag naar Bangkok, wanneer je daar een fietstocht door de stad doet, kruisen je paden zich ook meer dan eens door iemand zijn leefruimte. Maar deze sfeer is verder totaal niet te vergelijken met Azie. Het voelt wat inheems en authentiek maar ook voelt niet helemaal als een correcte omschrijving, want waarschijnlijk zonder Corona en in het hoogseizoen is het hier misschien wel net zo druk zijn als in een gemiddeld goedlopend pretpark.
Marketing om van te leren
Het pad loopt verder, regelrecht een restaurant in. De restaurantjes zijn trouwens gewoon verlengstukken van de huizen, dus eigenlijk eet of drink je letterlijk in iemand zijn tuin of patio. Verkopen kunnen ze hier, want je kunt niet passeren zonder het ijs te proeven, waardoor je je direct verplicht voelt toch echt iets te kopen. Wij kiezen voor drie ijsjes, en voor een goede recentie op tripadvisor krijgen we er een glas sinasappelsap bij. Ook al is hier echt geen supermarkt, ATM of andere electronica te vinden, deze spot en restaurantjes staan verkooptechnisch superslim allemaal op tripadvisor. Marketing
snappen ze hier wel hoor! Ook de uithangborden zijn hier alles behalve historisch.
We lopen verder naar boven, richting de restanten van een voormalig kasteel. De prachtige historische restanten steken behoorlijk af tegen de spiksplinternieuwe grote Turkse vlag die trots bovenop staat te wapperen. Bij de ingang van het kasteel, moet ik even met mijn ogen knipperen en ik schiet in de lach. Vanuit allerlei historische restanten, reist een slanke hypermoderne TV zuil voorzien van scanapparaat voor je ticket. Het is niet echt een poort, want je kunt er namelijk ook gewoon omheen lopen. Een dame stapt uit een houten hokje en overhandigd ons de tickets. Ze gaat ons voor, zodat we wel gebruik maken van het scanapparaat, om daarna door een draaipoortje de ruine in te wandelen.
De omgeving is werkelijk prachtig met een nog adembenemder uitzicht! De ondergaande zon, kleurt de oude zandstenen van het kasteel prachtig goud met een oranje gloed. Het gouden uur is aangebroken. De wankele houten trap die door het ruine heen loopt, vraagt om niet te veel na te denken. Ik kan het niet laten om toch even hardop met Sid te sparren hoe deze trap het uberhaupt zou houden wanneer het er wel vol van toerisme zou zijn. Niet veel later zijn we helemaal bovenaan, het uitzicht is ongelooflijk. Rondom zien we de bergen, gesplitst door de zee, die goud schitterd door de ondergaande zon. Kijkend langs het dorp naar beneden, ligt onze Dali op ons te wachten. Het is er stil, zo sereen.. adembenemd mooi.
And so, we meet again
… klik op deel II om verder te lezen..
