04/2020 : Drie keer scheepsrecht (Deel III)
‘Over anderhalf uur kom ik aan op station Uitgeest’, verschijnt er in mijn scherm. ‘Dat ging sneller dan verwacht.’ Schrijf ik terug naar Sid. Na wat uitstel, gaan we elkaar vandaag na ruim een maand weer zien.
Zodra Jessie wakker is springen we samen in de auto en crossen naar het verlaten station. Het is warm, de zon schijnt, wat een fijne dag. Ik kijk naar de zon en voel dat ik moet niezen, net nu er ineens iemand onze kant uit komt lopen. Krampachtig probeer ik m’n nies in te houden en tegelijkertijd een glimlach op mijn gezicht te toveren. Natuurlijk om te laten zien dat ik toch echt geen Corona onder de leden heb. De beste man neemt alsnog een grote boog om ons heen en kijkt nogal angstvallig naar mij. Op dat moment zie ik mijn gezicht in de weerspiegeling van een wachthokje op het station en ik snap de beste man wel. Zelfs ik schrik me kapot van mijn angstaanjagende gezicht! Blijkbaar is nies in houden met glimlachen een afzichtelijke combinatie.
We zijn wat vroeg en zien een vrouw, gekleed In een mooie rode kokerrok met bijpassende lipstick. Gekleed alsof ze op sollicitatie gesprek gaat. Ik zie haar onrustig in haar tas zoeken en om zich heen kijken. ‘Kan ik je misschien helpen?’ Vraag ik. ‘Ja graag!! Mijn batterij is leeg en ik heb een afspraak waar ik al te laat voor ben. Mag ik misschien even met je telefoon bellen?’ Ratelt ze op. ‘Ja natuurlijk!’ Zeg ik blij. Eindelijk iemand die niet strak staat van de Corona smetvrees naar mensen, bedenk ik mij terwijl ik mijn telefoon ontgrendel en aan haar overhandig. Door de telefoon hoor ik haar zeggen dat ze spirituele coach is en al geen goed gevoel had om vandaag een afspraak in te plannen. Ze begon met een nerveuze toon, maar eindigde erg blij. Ik hoor haar opgelucht zeggen ‘aaah dan moest het zo zijn!! Laten we een andere keer afspreken!’ Ze hangt op en legt mij het gesprek ook uit. Het blijkt dus inderdaad om een kennismaking gesprek te gaan en door hoe haar dag hele dag liep al in de soep. Ik complimenteer haar voor haar eerlijkheid. ‘Dat zie je niet vaak dat iemand oprecht aangeeft wat de reden is waarom je iets afzegt, leuk!’. Door haar eerlijkheid komt de persoon aan de andere kant van de lijn haar ophalen van het station. Hier word ik blij van, mensen die elkaar helpen En vriendelijk zijn! Eens wat anders dan de angst naar andere mensen die de laatste tijd overheerst, wat zich vaak uit in onvriendelijk gedrag.
Op het moment dat ik haar gedag zeg, tikt er iemand op mijn schouder. Ik draai me om, ‘Sidney!! Kijk Jessie, papa!’ Roep ik enthousiast terwijl ik mijn vrije arm meteen om zijn nek sla. ‘Aaah ik vond jou en je dochter al mooi, maar nu met zijn drietjes zijn jullie helemaal prachtig!’ Zegt de mooi geklede dame en ze loopt weg. Jessie moet heel even kijken. Ze lacht wel en lijkt Sid te herkennen, maar is nog iets terughoudend.
Eenmaal in de auto ontdooid ze en begint weer vrolijk te spartelen en te kletsen op haar manier! In de auto heb ik een miljoen vragen voor Sid, vooral ‘HOE is het gelukt om aan land te komen en hier heen te reizen??’
‘Pffjoe tja, lang verhaal! dat vertel ik je alter wel Von. Ik ben bekaf’. antwoord hij met een zucht.
Die middag gaan we direct bij Sid zijn ouders langs en bespreken onze plannen. We gaan op zoek naar een nieuw ticket om met zijn drietjes naar Griekenland af te reizen. We doen dit rustig aan omdat de Corona situatie de vrijheid wat gecompliceerder maakt. Een paar dagen daarna boeken we onze tickets vanaf Amsterdam rechtstreeks naar Athene, op de eerste van mei. Nog even wachten maar dan hebben we wel een fijne vlucht en kan ik hier in Nederland nog wat dingen afronden.
De dagen worden gevuld met veel buitenspelen met Jessie op het grasveld bij mijn ouders, lekker fietsen in de bakfiets door de duinen, kwaliteitstijd met onze ouders en voor mij nog de nodige uren op werkgebied.
Die ochtend lees ik wat mails en scroll wat door mijn telefoon bij het ontbijt, eigenlijk iets wat ik altijd doe. ‘Uw ticket is geannuleerd’ is de titel van de volgende mail. Dit is het tweede tickets naar Griekenland dat we in handen hadden maar wordt wederom door de luchtvaartmaatschappij geannuleerd. Zodra Sid naar beneden komt, zoeken we samen verder. Vanaf Brussel wordt dagelijks nog gevlogen, dat is wel wat anders dan vanuit Amsterdam. Dus we boeken een nieuw ticket maar dit keer vanaf Brussel en een paar dagen eerder dan de eerste van mei.
Dat we weer vliegtickets in handen hebben, vertel ik eigenlijk aan vrijwel niemand. Dit is nu de derde situatie die de boel doet ophouden en het derde ticket dat we in handen hebben.. zou de titel van mijn berichten reeks zich dan nu eindelijk eer aan doen? Of moeten we straks weer melden dat we in de uitstel modus zitten?
Daarom vertel ik het alleen aan directe familie, compagnons en een paar vrienden die we gaandeweg wel spreken en sommige zelfs zien, tijdens deze gekke anderhalve meter samenleving.
De dagen vliegen voorbij. ‘Zal ik vanavond nog wel even gedag zeggen?’ Stuurt Vero naar mij. ‘Graag!!’ Is mijn antwoord. We leggen alle spullen klaar, printen de documenten uit die we nodig hebben en voor ik het weet komt Vero aangelopen. Niet alleen de dagen maar ook de uren vliegen voorbij. ‘Sjee, gaan jullie dan echt morgen?’ Vraagt ze. ‘Ik hoop het!’ antwoord ik. ‘O ja, Annabel komt ook nog zo direct, dat appte ze’ informeer ik aan Vero.Op dat moment zie ik een auto het erf op rijden. ‘Hi Sjaak, er rijdt een auto naar achter, voor jou?’ Mijn oudste broer repareert surfboard vanuit mijn ouders schuur sinds hij terug is uit Dubai, en dat doet hij best leuk. ‘Eh nee, ik verwacht niemand’. Zegt hij.‘Ah, daar komt Annabel aan gereden’ zeg ik tegen Vero. Haar auto herken ik. Vervolgens zie ik ook de witte auto met oranje letters “Kuuk” erop staan. Daar rijdt een andere vriendin in. ‘Sjee vero! Heb je al die meiden uitgenodigd?!?’ Vraag ik terwijl ik op sta. ‘Eh.. misschien..?!’ Zegt ze lachend. Niet veel later staan we in de grote tuin van mijn ouders met het grootste gedeelte van mijn vriendinnetjes en Tony. De een heeft wijn mee genomen, de ander nootjes en een klein ingepakt cadeautje. Toch een mini afscheidsfeestje. Ondanks de anderhalve meter samenleving is dit wel echt te gek om zo samen te zijn!! Man wat heb ik ze allemaal gemist! En wat ga ik iedereen ook missen… tenminste als we echt gaan…
Meer lezen over ons avontuur? Klik hier voor de voorgaande blog
