04/2020 : Drie keer scheepsrecht? (Deel II)

Met dezelfde buikpijn als gister in de auto schrik ik wakker. Dit keer in mijn eigen bed maar dan bij mijn ouders thuis. Mijn telefoon pak ik van het nachtkastje, en voor het eerst sinds hele lange tijd open ik het nieuws. Normaal kijk ik vrijwel geen tv (die hadden we ook niet in huis) en lees geen nieuws omdat ik daar te treurig van word. Dat laatste tot grote ergernis van mijn vader, want je hoort natuurlijk te weten waar de wereld zich mee bezig houdt.

 

Het Corona nieuws, met name alle paniek in de wereld, landen die hun grenzen dicht gooien en de gezondheidszorg die langzaam overspoelt, vult mijn scherm. Geen slechte droom, het is realiteit. Vervolgens open ik mijn zakelijke mail en ook daar word ik erg onrustig van, verontrustende mails van projecten die op stand-by gaan of erger. Personeel dat niet op-of af kan vliegen van de projecten.. de wereld is in paniek! Het is wel heel groots om deze situatie op mezelf te betrekken maar heel even doen ik het toch. Want hoeveel grootse heftigheden moeten we mee maken wat onze reis doet uitstellen? Meteen voel ik mij schuldig en naar dat ik dit dacht. Mensen die nu op de IC werken hebben het pas zwaar, of degene die net een dierbare zijn verloren door deze situatie, die hebben het heftig. Wij niet. Onze droom komt wel, alleen hoe geven we er invulling aan.

 

Een diepe zucht komt achter de kast vandaan die mijn bed met die van Jessie scheid. Dat doet ze altijd wakker wordt. Ik pak haar op en leg haar lekker naast me neer. Ze verwelkomt me met een dikke kus, tenminste wat zij daaronder verstaat. Een grote open mond, waarbij je op moet passen voor haar scherpe tandjes, een overkill aan kwijl gevolgd door een ‘mwaaah’ kusgeluid. Glimlachend fluister ik in haar oortje ‘goedemorgen Jessie, laten we papa ook goedemorgen wensen’.

 

Het telefoongesprek met Sid begon fijn maar eindigde iets minder prettig, voor mij dan. Sid heeft nogal een groot doorzettingsvermogen, wat ik overigens erg waardeer en zelfs wel tegenop kijk, maar wanneer je niet op één lijn ligt qua mening, verandert dat doorzettingsvermogen in hardnekkige koppigheid. Aan de telefoon vroeg ik hem namelijk nogmaals of het wel zo een goed idee was dat hij zijn reis door zou zetten? Was het niet beter om in Frankrijk te blijven, want daar kunnen Jessie en ik met de auto of vliegtuig komen.  Daarop was zijn antwoord onveranderd, want de boot moet tenslotte toch naar Griekenland. Sid zag niet in dat de Corona situatie lang zou duren, want economisch gaat de wereld anders naar de getver. En geen land die dat laat gebeuren…

 

Die middag zit ik op het tafeltje bij m’n schoonouders thuis, gelukkig krijgt Jessie voldoende aandacht en speelt lekker met de familie op het kleed die aan mijn voeten ligt. Maar goed ook, want ik ben toch stiekem naar tickets aan het kijken om terug te gaan naar Sidney en de boot. Mijn gedachten bespelen mij en gooien mij continue heen en weer. Het voordeel als ik en Jessie zouden gaan, is dat we samen zijn en onze reis kan beginnen. Nadeel echter weegt ook aardig groot. Wat als het een uitdaging wordt om boodschappen te doen in een ander land? Zelf kan ik best even zonder eten (mijn vriendinnen weten trouwens dondersgoed dat dit eigenlijk ook niet waar is. Ik ben al bang dat ik anorexia krijg als ik een kwartier later mijn lunch eet dan anders) maar bovenal wil ik dat Jessie echt niet aan doen. Of wat als we, of een van ons, ziek worden. Dan zitten we in een land waar we de taal niet kennen… pfff van optimisme en dromen najagen naar halve paniek scenarios! Enorm vermoeiend dit.

 

Daarom ben ik bij mijn schoonmoeder, zij kent Sidney natuurlijk het best. Ik hoop dat zij iets kunt zeggen wat mij geruststelt en helpt een keuze te maken. Het gesprek is fijn zoals altijd. Alleen kan ik na afloop geen keuze maken. Als het alleen mijzelf zou betreffen dan zat ik al in een vliegtuig, maar Jessie is misschien beter af als we de rust bewaren door in Nederland te blijven. Die middag rijdt ik weer naar mijn ouders huis, gefrustreerd eet ik daar wat. Bellen en appen Sidney en ik wat heen en weer maar verder komen we niet. Na een vermoeide dag val ik vroeg in slaap.

 

De volgende dag wordt ik gewekt door de harde wind die over mijn ouderlijk huis raast. Vero, mijn bestie, heeft mij geappt hoe het met mij gaat en of ze even naar mij toe zal komen. Dat is fijn. Die middag bespreek ik ook met haar mijn zorgen en keuze stress. Ook zij ziet in beide mogelijkheden de voor- en nadelen. Ook met haar heb ik een goed gesprek. Een keuze maken hoef ik ineens niet meer te maken, want ik krijg namelijk een bericht dat de grenzen naar Frankrijk zojuist dicht zijn gegaan. Daarom zet Sidney koers naar Sardinië. Dus naar Frankrijk vliegen is geen optie meer. Om eerlijk te zijn weet ik niet of ik opgelucht ben dat er een keuze is gemaakt, of gefrustreerd omdat die keuze voor mij is gemaakt!

Maar ach, dan had ik zelf wat minder lang moeten wikken-en wegen.

 

Het originele plan was dat we elkaar drie weken niet zouden zien, door de tocht om de boot naar Griekenland te zeilen. Alleen zullen die drie weken wellicht langer worden. Mijn onrust is redelijk gezakt, we maken er het beste van. En dat gebeurd!! 

Want deze aankomende tijd verblijven Jessie en ik enorm fijn in mijn ouderlijk huis, onder de vleugeltjes van mijn liefhebbende ouders. Met de rest van de lieve familie en vrienden om de hoek, lijkt deze situatie zo slecht nog niet. Natuurlijk missen we Sidney, maar ook dat is maar tijdelijk.
De weken vliegen voorbij. Mijn tijd wordt afwisselend ingedeeld door heerlijk een-op-een samen met Jessie te zijn (als workaholic heb ik dat een beetje gemist de laatste tijd), werken in de slaapuurtjes van Jessie en zo nu en dan een (op afstand)bezoekje aan mijn omgeving.

 

‘Ik kom begin april naar Nederland, om jullie op te halen’. Verschijnt er in mijn scherm. Direct bel ik Sid, ‘Heb je een ticket geboekt?’ 

‘Tja.. als Mozes niet naar de berg komt..’ beantwoord hij mijn vraag. 

Na dit telefoongesprek, pak ik Jessie op en dans met haar over het groene gras in mijn ouders hun tuin! 

“Yes yes, snel zijn we weer samen. Jij weer lekker bij je papa…” zing ik. Tenminste de buren zullen het ongetwijfeld niet als zingen bestempelen.

 

 

Helaas is deze blijdschap van korte duur, de volgende morgen verschijnt er op mijn scherm ‘wordt later, want het is een uitdaging om een haven in te varen en ik mag geen voet aan land zetten…’