11/2020 : A new captain?
‘Can you take one shot from the other side?’ vraagt hij bescheiden. ‘Off course! Captain’ antwoord ik met een grote lach terug, terwijl ik aan de zijkant van hem ga staan. ‘Wait..’ zegt hij en doet even zijn mondkapje af, vervolgens klik ik met zijn telefoon een fotootje. Hilarisch dit, als een kind zo blij.
Een nieuwe bestemming
Een paar weken geleden was ik nog vol afwachting wat deze nieuwe bestemming ons ging brengen. Dit land stond namelijk helemaal niet hoog in mijn lijst om te bezoeken. Puur gebaseerd op de verhalen van all-inclusief hotels met massa toerisme. Maar.. wij bezoeken natuurlijk helemaal die plekken niet! Het is de eerste keer dat ik Turkije bezoek, en till so far.. I love it!
Al hoppend langs de kustlijn, komen wij weer op de meest mooie en vooral bijzondere plekjes van dit prachtige land. Van verlaten baaitjes naar authentieke dorpen! Ik weet niet wat ik zie! Rijen dik aan groene bergen zo ver het oog rijkt, het is niet moeilijk historische restanten te spotten want die vind je bijna op iedere rots, heerlijk eten en wederom vriendelijke mensen.
Terwijl onze nieuwe kapitein nog even geniet van zijn positie achter het roer, kijk ik omhoog langs de mast. Daar wappert inmiddels een mooie nieuwe rode vlag van Turkije, daarvoor tijdens het inklaren een gele quarantaine vlag. Een paar weken geleden hees ik die vlag omhoog, op dat moment kon ik mij niet herinneren of ik ooit al zeilend een grens ben over gevaren. Inmiddels kan ik veel landen aan mijn reisverhalen toe schrijven, meestal bezocht per vliegtuig, trein of auto. Alle oversteken met onze Dali heeft Sid gedaan met opstappers. Deels vanwege Corona, het barre weer, wat ik zelf en in combinatie met Jessie niet heel relaxed vind, en mijn periodieke trips terug naar Nederland, heeft er toe geleid dat nu pas mijn eerste ervaring met grenzen overvaren op papier komt te staan!
GRENSRECHTER
Die ochtend word ik toch wat nerveus wakker. Het is maar een klein stukje varen, en de weersverwachting is strakblauwe lucht met geen zuchtje wind. De zeilen blijven vandaag dus opgerold en de motor mag het werk verrichten. Terwijl ik tijdens het varen wat snelle foto’s schiet met mijn telefoon, krijg ik een berichtje van de provider “welkom in Turkije, we hopen dat u een goede reis heeft gehad..”
Zo, Dat ging snel! Is dit nu het moment van een grens oversteken? We zijn nog geen uur onderweg. Aan de ene kant zien we dan ook Symi – Griekenland liggen en aan de overkant al Datça Turkije! Altijd vraag ik mij dan af wie die lijn, ofwel grens, ooit heeft bepaald… waren er met landje winnen in het verleden ook grensrechters? Sid als historicus-fanaat, zal ongetwijfeld met zijn ogen rollen als hij dit leest met de opmerking “luister je dan echt nooit, als ik je belangrijke momenten uit de geschiedenis vertel..?”
Het lijkt wel of ik op de middenstip sta, net na de wissel eerste helft. Waarbij ik toch even twijfel bij welke kant ik nu hoor. Net gewend aan de ene helft, een half jaar in het fijne Griekenland, waar ik echt meerdere keren mijzelf wijs heb gemaakt er te willen wonen(!) en nu de uitdaging van de andere kant aan gaan: Turkije!
Inklaren
Maar lang heb ik niet om er over na te denken want met een half uurtje varen we de baai van Datça in. Het fysieke overvaren is het eerste en makkelijkste gedeelte, daarna komt het inklaren. En met alle spookverhalen hierover, dat soms uren of dagen kan duren, komt de nervositeit toch weer de hoek omzeilen.
Niet veel later, klinkt het geratel van ons vallend anker. Sid pakt de map met papieren, stapt in de bijboot en vaart richting het havenkantoor. Jessie en ik blijven achter omdat alleen de kapitein voet aan wal mag zetten, als hij het nodige heeft geregeld mag pas de crew zichzelf identificeren etc.
Het is warm en het wachten duurt best lang. Dankzij mijn controle drang kan ik mezelf niet weerhouden, continue naar de kade te kijken of Sid al terug komt. Hopelijk gaat het vlot en zonder moeilijkheden. Voor ik dit heb bedacht zie ik Sid weer aankomen in de dinghy. ‘Ga je mee, Von?’ Roept hij.
‘Ze willen zien dat jullie het zijn’ voegt hij toe als hij mijn vragende gezicht ziet. ‘Okay, ik grijp even wat spullen bij elkaar…’
‘Wat een leuk dorpje is dit..’ zeg ik tegen Sid, terwijl we de dinghy weer los maken van de kade. Het inklaren ging enorm vlot, na een uurtje wachten in een semi-kelder/keuken en tevens kantoor, waarbij we geregeld alleen werden gelaten door de gebrekkig engels sprekende medewerker van het havenkantoor, zijn we volledig ingeklaard. Voor alle zeilers onder ons; Datça is echt een goede plek om Turkije in te gaan! Vlot en betaalbaar, #gratistip.
Een goed georganiseerde aanlegplaats, ik zie werknemers keurig lijnen aanpakken van aankomende schepen. Het is opgeruimd, schoon en vooral groen met mooie planten. Links is het strand en voor ons en rechts zijn de restaurants, winkels en liggen prachtige schepen aan de kade te wachten op een volgend avontuur.
Na een paar dagen genieten van dit prachtige dorp, zijn we de rust op gaan zoeken.
Dromen delen
“‘It was always my dream to own a boat..’ zegt hij terwijl hij dromerig over het water staart naar onze boot. Het is niet moeilijk te raden welke boot van ons is, gezien het er zo rustig is dat we geen bootburen hebben op het moment, een klein voordeel van de pandemie.
We zijn beland in het Turunc, een gezellige kleine baai met zandstranden. Het restaurant “Mermaid Restaurant” waar we zitten heeft het terras op strand. ‘Maybe someday you will own a boat..’ antwoord ik. Terwijl ik mijn tenen verder in het zand graaf. ‘Maybe in ten years, I will be here for a while’ zegt hij met een glimlach op z’n gezicht. Een glimlach waarbij ik niet helemaal kan bepalen of het er eentje van trots en blijdschap is, acceptatie of zelfs een beetje verdriet. Ik denk al het bovenstaande.
Er volgt een verhaal dat hij als kind is opgenomen in het gezin van de restaurant eigenaar. Verdrietig genoeg, kreeg de restauranteigenaar die klote k-ziekte. En sindsdien runt hij het restaurant en committeert hij zich hier voorlopig aan. Dankzij zijn Engelse vrouw spreekt hij super goed Engels, zijn twee dochters zijn in de tussentijd Jessie aan het helpen haar emmer te vullen met zand.
‘But yeah… first I am going to make you some food!’ Zegt hij terwijl hij opspringt. Door de fijne plek waar Jessie met kindjes kan spelen, zijn we hier al voor de derde keer. Het eten is ook enorm lekker, dat is natuurlijk een extra reden om terug te komen. En daarnaast enorm betaalbaar! Hoewel we door de leuke klik, volgens mij de helft gekregen hebben. Als Nederlander trekken we dat weer recht met fooi natuurlijk, maar toch. Terwijl ons eten wordt bereid, overleg ik met Sid of het geen idee is hem even op onze boot te laten en wat fotootjes te klikken. ‘Goed plan, dromen delen is altijd fijn!’ antwoord Sid. En zo gezegd zo gedaan. Dus geen echte verandering van kapitein, maar een nieuwe kapitein die heel even in zijn droom leefde.
