06/2020 : After rain comes sunshine!

‘Whoeeehoooe’ roep ik met een lach op mijn gezicht, handen in de lucht een een vreugdedansje op het achterdek. Zo verwelkom ik onze Griekse elektricien. ‘We are soooo glad to see you!’ Roep ik naar de kade waar hij uit zijn auto stapt. Al lachend schut hij zijn hoofd. Hij zal wel denken ‘Crazy Dutch girl!’

Dit laatste weet ik trouwens vrijwel zeker, voornamelijk omdat we de afgelopen maand proberen de Griekse mentaliteit te begrijpen, maar daarover later meer.

 

Na een anderhalve maand kamperen op onze luxe boot, zijn wij er meer dan klaar voor (of ‘klaar mee’) om deze grote reparatie te laten plaats vinden. Wanneer we niet aan de walstroom gekoppeld waren, betekende dit voor ons koken op een los gaspitje of op de BBQ, badderen met zout water en de avonden knus om een klein lampje op batterijen proberen te bedenken wat er in een boek staat. Want lezen met te weinig licht betekend daadwerkelijk zelf verhaaltjes bedenken, het positieve ervan is natuurlijk dat onze creativiteit lekker opgekrikt is.

 

Stiekem vond ik onze “camping” (of bijna “Glamping”, want op zo een boot als de onze is alles nog steeds luxe) wel echt enorm knus en vol charme. Want wat heb je nu eigenlijk nodig? Elkaar, wat eten en drinken, een dak boven je hoofd en genoeg rust. Dat laatste is nog wel een uitdaging voor mij. Want van jarenlang workoholic gedrag naar kamperen aan boord met indicenteel stroom vanaf de wal, om mijn laptop op te laden, is wel een pittige en verplichte omschakeling moet ik toegeven. Het opladen vanaf de wal kon de eerste twee weken niet. Een van de Corona-maatregelen in Griekenland was pas na mid-mei opgeheven dat boten weer mochten aanmeren aan vaste land.

 

Daar lagen we dan, onze eerste week met onze boot inclusief mooie dromen, in een compleet verlaten baai. Zittend op ons dek met een blikje lauw bier in de hand, want ja de koelkast doet het natuurlijk ook niet, de ondergaande zon in de rug naar het lege vaste land te kijken. Tegen de avond zagen we af ten toe een verloren persoon over straat lopen. Want met een brief op zak mocht je uiteraard wel de straat op om boodschappen te halen of iets anders van noodzakelijke aard. 

“Von, normaal is deze baai ramvol met boten.. en nu.. geen kip te bekennen. Die paar bootjes daar zijn leeg, bijna geen mensen op straat, dichte horeca…’. zegt Sid terwijl hij een slok van het blikje bier neemt die we samen delen. Normaliter begint Griekenland rond mei vol te stromen met toeristen.. en nu leeg. “Ja, met deze mooie omgeving is het bijna niet voor te stellen wat er allemaal in de wereld gebeurd.. surrealistisch..” beantwoord ik.

 

Natuurlijk klinkt dat moment, lekker aan boord met de zon in de rug en een prachting uitzicht, helemaal ontspannend. Maar o ja, back to reality, we zitten hier met 4 kapotte lithium accu’s!!

Gelukkig hebben we vanuit onze voorgaande trips naar Griekenland nog wat contacten overgehouden. Via via belanden we bij Michael, hij is dus de electricien en officieel aangesloten bij Victron, de fabrikant van de accu’s.

 

 

Ergens in eind van de eerste week komt hij bij ons aan boord om de schade op te nemen. We pikken hem op met de dinghy, want met de catamaran mochten we nog steeds niet aanmeren aan vaste land. Hij sluit zijn laptop aan op het systeem en schut zijn hoofd. ’Sorry guys, these batteries have to be replaced’. zegt hij. Hij legt ons uit wat er op zijn scherm af te lezen valt van het systeem. Dat is een mega lang verhaal, maar waar het op neer komt is dat de elektricien die het geinstalleerd en geprogrammeerd heeft, nogal wat steken heeft laten vallen. Onze boot beheerd namelijk een ijzersterk veiligheidssysteem die het electra netwerk aan boord volledig beschermd. Maar wanneer dit foutief is aangesloten dan wel geprogrammeerd dan.. tja dan doet het zijn werk niet. Al met al heeft dit geresulteerd dat er naast de overleden accu’s ook nog wat kabels, connectors en andere items vervangen moeten worden.. Autsj! Een duur en lang verhaal met de verzekering, vorige eigenaar en de makelaar volgt maar dat zal ik jullie besparen.

 

Maar nu! Eindelijk positief nieuws want na twee weken zijn onze accus aangekomen in Griekenland en… jaja ze liggen achter in de auto waar Michael zojuist mee is aankomen rijden. Na mijn vreugdedansje houdt hij ongeveer net zoals wanneer Simba van de Lion King geshowd na zijn geboorte, een van de accu’s hoog in de lucht. Het moment is volledig daar want zelf de zon schijnt er precies op! Niet helemaal waar, want Simba kreeg een ochtend zon en wij worden belicht door de avondzon. Het liefst wil ik nu natuurlijk het bijpassende liedje zingen van de Lion King maar eh.. ja hij vind mij al een crazy Dutch girl. Misschien is dit het moment om mijn liefde voor Disney liedjes even bij mijzelf te houden.

 

Ah, ik zou nog terug komen op de Griekse versus Nederlandse mentaliteit. De afgelopen maand hadden we nog wat kleine boot aanpassingen te verrichten. Doordat we ons niet veel konden verplaatsen hebben we nog wat andere Griekse mensen benadert. Allereerst zijn Griekse mensen echt enorm lief, open en vriendelijk, zeker wanneer ze een klein lief meisje van een jaartje oud zien. ‘Yassuuuu, Yaasssuu beautiful!’ klinkt het overal wanneer ze haar zien. 

Ons kind loopt voordat ze op schoenen kan lopen, er al naast zoveel aandacht en complimenten krijgt ze hier.

 

 

Ook zijn de Grieken eerlijke mensen, je kunt je tas gewoon op straat laten staan en niemand die ook maar zou bedenken om er iets uit te stelen. Als ze zeggen dat ze je helpen, dan doen ze het ook zeker weten. Alleen…. je weet nooit wanneer!

En dat is iets wat met de gecontroleerde en gehaaste Nederlandse-mentaliteit niet matcht. Het blijkt dus al redelijk vreemd om een offerte op te vragen, want je geeft elkaar werk of niet. 

Waarom al die moeite, ‘we don’t talk about the money’ is ons meer dan eens gezegd. 

Eh… ERROR ERROR,, ik ben Nederlands! Eerst kijken dan kopen, of niet kopen? Hallo kennen jullie ons? Super ingewikkeld dit!

 

 

Fout nummer twee, na het opvragen van een offerte, ga alsjeblieft niet honderd keer vragen wanneer ze het werk kunnen uitvoeren. ‘I have told you, we will make time’ is dan het antwoord.. maar eh.. als Nederlander snap ik dat toch helemaal niet? 

Fout nummer drie; vragen wat dit betekend, wanneer ze dan tijd hebben. Resultaat: radiostilte.

 

 

Terwijl de electricien zijn werk doet, besluit ik met Jessie het stadje in te lopen. Ondanks het redelijke late tijdstip is het nog steeds lekker warm, de terrassen zitten gelukkig weer vol. Sommige met wat maatregelen maar de gezelligheid en een beeld van een normale wereld is hier weer terug. 
Jessie krijgt haar shot aan Griekse aandacht en complimenten, dus een boodschap doen duurt drie keer langer dan gepland. Overal waar we komen krijgt Jessie dan ook wat lekkers mee. Bij de bakker krijgt ze niet een, niet twee maar een hele zak vol soepstengels. Dan doet zij haar handkussen-truc naar het personeel in de winkel, we lachen en vriendelijk bedankend lopen we weer weg. Uit onze voorgaand trips wisten we het al, maar Griekenland is wel echt een van mijn favoriete landen!

 

 

Terug bij de boot, zet ik het eten op tafel voor ons en het electra team. We proosten met een ijskoud watertje en biertje.. want.. alles is weer gefixt!! Onze droom kan beginnen en we zijn meer dan klaar om dit met jullie te delen!

 

 

Many thanks to Michael Kanaris of “Smart Marine Components”