Regelmatig krijg ik de (digitale) vraag ‘hoe is het nu met jullie plannen en reizen?’.
Nou.. voordat ik daar antwoord op geef, zal ik jullie even meenemen naar 1,5 maand geleden, toen de wereld nog gekleurd was met roze-smetteloze-non-Corona-wolkjes..
Sid opent de deur, van de Zwarte Vito bus van m’n broer, en gooit z’n hoofd boven ons kleine mopje! Ze schrikt, haar oogjes verwijden zich, en in een fractie van een seconde tovert ze een grijns van oor tot oor op haar gezichtje! Het gespartel en gekir is een overkill aan enthousiasme! Na ruim een week haar vader niet te hebben gezien is haar enorm blijde reactie zo hartverwarmend. ‘Ze is je echt niet vergeten hoor Sidney!’ Roept mijn moeder blij. Ze draait zich vervolgens naar mij; ‘lief hè! Ik schiet een beetje vol’. Ik knik naar haar en slik ook m’n blijde tranen weg.
Het waait hard op de scheepswerf in Port Saint Louis in Frankrijk. De plek waar onze boot te water ligt. Snel pakken we de hoognodige spullen en gaan warm binnen zitten. ‘Hallo, nieuw huis’ zeg ik hardop, maar het voelt nog gek, onwerkelijk. De rest van de spullen halen we morgen wel uit de bus. Na een lange rit met m’n moeder, Jessie en een bus vol spullen die we verhuizen naar de boot, zijn we bekaf en blij dat Sidney eten heeft gemaakt.
We zitten aan de ruime, ovale tafel binnen. De diesel kachel stookt binnen vijf minuten de hele boot naar hogere temperaturen. Zo warm eigenlijk dat ik bijna de neiging krijg om mijn bikini vanuit een van de verhuisdozen te pakken.. ha! dan zou de sfeer trouwens wel meteen compleet zijn. Onze wangen kleuren roze, het eten komt op tafel en we proosten met een rood wijntje. Voorzichtig zeg ik: ‘op nieuwe avonturen… ‘ ik durf het nog steeds eigenlijk niet hardop te zeggen want straks jinx ik het. Straks gaat onze reis weer op uitstel. Ik aarzel even om mijn gedachten te delen maar liever wil ik het positief houden dus ik hef opnieuw m’n glas en zeg terwijl ik mijn moeder aankijk ‘op ons eerste drie-generatie-girls-tripje, overwinning voor jou om op een boot te slapen en zonder papa te reizen!’ Mijn moeder lacht en klinkt bijna te enthousiast haar glas tegen die van mij met een trotse glimlach op haar gezicht. Mijn moeder is een mooie vrouw en wat maakt een twinkeling in de ogen en een lach op het gezicht iedereen toch een mooi(er) mens!
Vroeger had ik niet de allerbeste band met mijn moeder, althans niet een typerende moeder-dochter relatie van wat ik mij ervan voorstelde. Als enige meisje thuis had ik altijd gehoord dat we dan een soort van vriendinnenband zouden hebben, maar dat eindigde altijd alleen maar in gekibbel en deuren slaan, een soort melodramatische sitcom. Maar de dynamiek is verandert tijdens het volwassen worden en helemaal nu ik zelf moeder ben geworden. Ik wil niet eens zeggen dat ik daardoor meer begrip heb voor haar, maar iedereen krijgt gewoon een andere rol in het gezin en ten opzichte van elkaar.
Fijn. Een nieuwe fase in ons leven.
Of het nu door de warmte van de diesel kachel of door de rode wijn komt, maar de rode blossen op de wangen gecombineerd met gapen en giebelen, doet ons besluiten lekker naar bed te gaan. Jessie haar bedje is nog niet klaar dus ze slaapt deze aankomende nachten lekker tussen ons in.
‘Ha!’ Zeg ik tegen mezelf. Terwijl ik de treden op loop naar de “woonkamer”. Als eerst wakker, hopelijk blijft iedereen nog heel even liggen dan kan ik lekker een ontbijten fixen. Heel even om mij heen kijken want de opkomende zon schittert goudkleurig over het stille water onze boot in. De vroege ochtend en de namiddag zijn echt mijn favoriete momenten van de dag! Snel fix ik een potje koffie in elkaar, dek de tafel en bak- en kook wat eitjes. Ik hoor m’n moeder wakker worden en Jessie ook. Vlug pak ik Jessie en ga naar de andere kant om haar mijn moeder goedemorgen te wensen. Jessie plant ik naast m’n moeder en ik doe een paar stappen achteruit, om dit liefdevolle plaatje tot mij te nemen. ‘Kom, ik heb koffie’ zeg ik naar een paar minuutjes.
Die middag lopen m’n moeder en ik lekker over een marktje te struinen. De beste olijven, diverse kaarsjes, smaakvolle groenten en fantastisch brood vult bijzonder snel onze tassen. Door het harde werken stonden bij ons de maaltijden altijd hoog in het vaandel. Het was vroeger dan ook not-done niet bij een maaltijd te verschijnen. Zelfs niet hij het zondagse ontbijt wanneer je een dikke kater had en de geur van versgeperste ju, je maag deed omdraaien.. sorry ik bespaar jullie de details. Ik dwaal af. Wat ik eigenlijk wilde zeggen is dat gezamenlijk eten, bij voorkeur uit eten, bij ons de stempel van ontspanning kreeg. Dit is vast de reden waarom we ons totaal niet in kunnen houden om al dat lekkers te kopen op de markt deze middag. Met volle tassen rijden we terug naar de boot. ‘Sjee, wat hebben jullie veel!!’ Zegt Sid. ‘Veel te veel’.
Mijn moeder haalt haar schouders op, ‘ach, zeur niet zo, het is allemaal lekker!.’ Ik glimlach want ik zie dat ze beide stiekem genieten.
De komende drie dagen gaan eigenlijk met hetzelfde ritme, en bijzonder snel. Met uitzondering van wat papierwerk dat we moeten regelen, Jessie die de tijden bepaald wanneer we het een en ander kunnen doen, Sid en Rick lekker alles gereed maken voor vertrek en de elektriciën die de boel recht trekt aan boord.
Voor we het weten is de auto weer ingericht, een stuk leger dan bij aankomst. En staan we op de wal naar de boot te kijken. ‘Dag huis..’ zeg ik, nu iets overtuigender. ‘Tot snel’. Het voelt gek. Sid en Rick vertrekken zo richting Corsica, de eerste stop richting Griekenland. Want daar begint ons avontuur pas echt. Jessie wil alleen maar in Sid z’n armen, alsof ze weet dat ze hem de komende drie weken niet gaat zien. De motor wordt gestart en de trossen worden losgegooid, Sid achter het roer en Rick staat te zwaaien op het dek.
Mijn moeder legt een hand op m’n schouder, ‘Nog even en dan begint jullie echte reis’. Ik knik.
Inmiddels ontvangt de autoradio weer Nederlandse zenders, en we worden geïnformeerd dat de hotels in België dicht gaan. De Corona situatie lijkt toch wat serieuzere vormen aan te nemen. Het gaspedaal druk ik wat verder in want met dit nieuws wil ik vandaag dat we Nederland bereiken. Vlak voor vertrek kreeg Sid al meerdere telefoontje van alle opvarende die (nog) wel naar Frankrijk konden afreizen maar niet terug konden reizen van de plek waar Sid hen weer zou af zetten. Vrijwel iedereen besloot daarom om niet mee te zeilen. Daarom vroeg ik hem of het wel een goed idee was, dat hij en Rick alsnog de tocht door zouden zetten. Uiteraard zei hij volhardend, of eigenwijs, dat de boot uiteindelijk toch naar Griekenland moet. Dus hij ging sowieso, al moest hij alleen gaan. Met het nieuws op de radio en de flashback van ons laatste gesprek, draait mijn maag zich verontrustend om, misschien hadden we gewoon aan boord moeten blijven…
