Mijn telefoon gaat, ik kijk erop en zie een onbekend nummer en het tijdstip is 02:05.. Meteen dacht ik aan Sid,,
Zijn collega uit la Belle roept naar mij dat er een explosie is geweest in La Belle en dat er iets met Sid is! Ik zeg nog rustig Samir, wat is er met Sid en waar moet ik heen? Hij weet het niet en zegt kom maar naar la Belle.
Een fragment later rijd ik al op de snelweg van Beverwijk richting de tunnel. In een helder moment bedenk ik mij dat ik helemaal niet naar La Belle moet, want brand en gewond betekend Rode Kruis. Ik draai vol over de doorgetrokken strepen nog net voor de afslag, om weer terug te gaan naar Beverwijk. Op dat moment belt Marinus, Sid zijn zwager, mij en geeft aan dat Sidney inderdaad gewond is en ik nu naar het Rode Kruis moet gaan. Mijn hart bonst in mijn keel.. Verdoofd.. Hoe ik bij het RKZ ben gekomen weet ik niet meer. Ik ren het ziekenhuis in en direct door naar de eerste hulp. Het is waar, hij is daar..
Voor ik het weet staan Sid zijn ouders, zussen en hun mannen, mijn ouders, zijn neef, tantes en nichtjes bij ons in de familiekamer te wachten. Er komt een pastor aan, die krijgt iedereen toegewezen in het ziekenhuis als de patiënt in kritieke toestand verkeerd, of je gelovig bent of niet. Op dat moment hoor ik helemaal niet het woord kritiek. Een goed half uur later mogen zijn ouders en ik even bij hem. Nu ik dit schrijf kan ik niet meer vertellen hoe hij eruit zag. Ik staarde naar zijn ogen maar die waren dicht. Hij is al in slaap gebracht, door de brandwonden in zijn hals hebben ze direct een tube in zijn keel aangebracht zodat hij kan ademen. In principe ademde hij zelf maar de brandwonden zwellen op wat zijn luchtwegen zou belemmeren. Ik krijg te horen dat ze hem minimaal 2 weken slapende gaan houden, hij ligt niet in coma want zijn hersens zijn goed, maar deze shock is voor mij heftig.. Het feit dat ik hem dagen, weken niet kan spreken is zo verdrietig!
Overal ligt bloed, misschien viel het wel mee maar dat spoor is mij bijgebleven.
Ik zweef naar achter, lopen kan ik het niet noemen want alles is verdoofd. Zijn ouders doen denk ik hetzelfde.. Zijn moeder grijpt me vast en het huilen en snikken is niet te houden. Ok Von, focus we moeten sterk zijn.. We weten eigenlijk niks over zijn situatie dus sterk zijn. In mijn hoofd hoor ik hem tegen mij zeggen dat ik niet zo melodramatisch moet doen dus ik stop met huilen.
Even later wordt Sidney naar de IC gebracht. De brandwonden zijn heftig.. Inmiddels weten we dat de brandwonden voor meer dan 60% zijn lijf hebben beschadigd. Wij gaan ook naar de 6e, het is inmiddels even voor 03:00 en mogen daar weer plaats nemen in de familie kamer. Het wachten duurt oneindig.. Het bizarre is dat mijn overlevingsmechanisme ook is gaan werken, het nadeel hiervan is dat ik in mijn hoofd heb gehaald dat hij vanavond weer met me mee naar huis gaat. Sid heeft wel vaker dingen en is dan stronteigenwijs, het enige wat hij dan wilt is toch met mij mee naar huis.. Dat zegt hij altijd zelf.. Dus dan zal het nu ook wel zo zijn.
Pas om 08:00 komen de artsen bij ons in de kamer. Voor mijn gevoel heb ik alles gehoord maar om eerlijk te zijn heb ik na de woorden ‘kritieke toestand’ en ‘levensbedreigend’ niets meer gehoord. Het gesuis in mijn oren is overweldigend, de mensen om me heen herken ik even niet meer of eigenlijk zie ik ze niet meer, de grond zakt onder m’n voeten vandaan en ik zweef.. Ik kijk naar de artsen. Hun mond beweegt maar ik hoor niks. Ik probeer mij te focussen maar het lukt niet. Weer hoor ik Sid zijn stem in mijn hoofd, hij zegt dat ik op moet letten. Ik hoor de artsen zeggen dat zijn armen rondom verbrand zijn, daarom moeten ze er incisies in maken zodat de zwellingen hun gang kunnen gaan. De huid trekt nu samen door de wonden, terwijl er dus ook zwellingen ontstaan. Wat zou betekenen dat zijn bloedbanen en spieren afgekneld zouden raken. Dat hebben ze net bij hem gedaan en ze zijn hem nu aan het verbinden. Verder zijn zijn gezicht, hals, rug, borst en een gedeelte van zijn bovenbenen ernstig verbrand. Op dat moment dringt het tot me door dat hij helemaal niet met mij mee naar huis gaat, Sid gaat hier maanden liggen.. Als zijn organen het tenminste aan blijven kunnen.
Sid zijn leven is verwoest, ons leven is verwoest. Het leven wat voor deze brand was is nog maar een herinnering en we moeten maar kijken wat voor toekomst er aan zit te komen. Onze droom om de wereld over te zeilen vervaagd, het is niet meer haalbaar. Ik weet niet meer hoe het uur daarna is gegaan. Weet nog wel dat zijn ouders geen kleur meer in hun gezicht hadden en de lift in zijn gegaan, het verdriet, deze traumatische aanslag is te groot. Iedereen reageert anders in zijn of haar eigen overlevingsmechanisme, soms moet je afstand nemen, je hoort geen woorden die je niet aan kan op dat moment en dat is mij deze dagen steeds meer duidelijker geworden.
Een uur later mag ik bij hem. Een operatie short aan, handschoenen aan. Ik loop door het sluisje en ga de tweede deur door. Daar ligt hij. Ik fluister ‘mijn lieve Sidney, ik ben hier.. Hier bij jou en ik blijf bij jou. Hoor je me?’ Uiteraard komt er geen reactie. Ik blijf tegen hem praten dat ik van hem hou en dat hij dit aankan. Dat ik het aan kan.
De wisseling van dienst van verplegers is ook in de kamer aan de gang, ik probeer ook wat naar hen te luisteren.. Het enige wat ik heb onthouden is dat hij nu eindelijk begint te plassen, wat betekend dat zijn nieren werken.
Ik masseer zijn voeten want die zijn niet ingepakt. Zijn gezicht is ook niet ingepakt. Ik zie geen wonden, dat heb ik verdrongen. Ik zie gewoon mijn Sid daar liggen, zijn mooie lieve gezicht. Zijn haar hebben ze eraf geschoren want dat zit nu alleen maar in de weg maar eigenlijk zie ik dat ook niet.
Weer een fragment later word ik Sid zijn kamer uitgebracht want de artsen komen kijken. Ik draai mij om, om naar de deur te lopen. Zijn beste vrienden staan daar.. Frankie, Just en Stijn. Ik ben werkelijk waar nog nooit zo blij geweest hen te zien. De knuffels zijn intens, het verdriet groot. Ik weet dat ik nu sterk moet zijn en hen het verhaal moet vertellen. We lopen naar de familiekamer en leg hen het verhaal uit, ik voel mij zowat zelf arts. Benoem termen en dingen van brandwonden wat ik nooit heb geweten.
Even later zit ik alleen nog met m’n ouders en Rob m’n tweelingbroer.. Ik ben verslagen. Huil niet, beweeg niet, het is wachten. Om 11 uur komt een assistent bij me en verteld dat ze zijn armen gaan opereren. Het dode weefsel van de 3e graads wonden moet eruit want dit gaat hem ziek maken. Ik bel zijn moeder of ze hem nog wilt zien voor de operatie. Binnen no-time is ze er, we lopen arm aan arm weer de IC op. We zien hem vanachter het glas want er staan 8 artsen om hem heen. We kunnen niet bij hem. We lopen weer terug naar de familiekamer, er zijn nog meer mensen langsgekomen. Aal en Ron zijn er, mijn andere broer en z’n vrouw. Een fragment later wordt Sid naar de lift gereden, klaar voor operatie. Met m’n broer sta ik Sid na te kijken. Ik roep nog ‘lieverd je kan dit! Als je terug komt ben ik hier! You can do this, hou van je’
De operatie duurt 2-4 uur dus we rijden naar IJmuiden naar zijn ouders huis. Iedereen voelt zich hetzelfde, het ene moment ben je “prima” en kan je het verhaal gewoon uitleggen alsof je een boek voorleest, het andere moment zijn we net zombies en kunnen we niks zeggen, en het volgende moment breekt elke vezel in je lijf, stort je in elkaar en voel je je hart verscheuren. Tranen blijven vloeien, gepaard met angst en paniek.
Na de operatie word ik gebeld, hij moet nog even bij komen van de extra medicatie maar we mogen straks bij hem. We proberen wat te eten maar niemand heeft honger. Voor ik het weet zitten we weer in het ziekenhuis. Samen met zijn moeder en Ali. Ali gaat met mij mee naar binnen, Sid zijn moeder heeft nog even een moment voor haarzelf nodig. Ik praat tegen hem, dat ik trots op hem ben en dat de operatie zo goed is gegaan. Ineens staat Shirl, z’n oudste zus, ook naast ons. Ik zie nog steeds mijn Sidney liggen, alsof er niks aan de hand is maar Shirl verteld me voorzichtig dat zijn gezicht erg verbrand is, ik hoor het niet, wil het niet horen. De rest verlaat de kamer en ik sta even alleen aan zijn bed. Zijn temperatuur is laag, dus ik zeg tegen hem dat hij mij moet beloven zijn temperatuur wat omhoog te gooien. Dat dit beter is voor zijn bloeddruk en alles.. Piep, de monitor maakt geluid, ik kijk achterom en zie zijn temperatuur 0,1 graad omhoog gaan. ‘Goed zo liefie, goed zo’ van 36,1 naar 36,2 graden!! Ik moet de kamer uit want het bezoekuur is allang voorbij en daarnaast moet ook ik rusten want het gaat een zware tijd worden waarbij Sid straks ook mijn kracht nodig heeft. Rond 23:30 bel ik het ziekenhuis om te vragen of hij het goed doet, zijn temperatuur is gestegen naar 37,4, hij heeft naar me geluisterd!! Ik ben blij ofzoiets, althans voor zover je blij kan zijn.
Rob, Laureen, Vero en Nick zijn bij me, we drinken nog een kop thee en proberen te slapen.
De volgende morgen word ik wakker, ik ruik Sid en met mijn hand zoek ik hem. Mijn ogen schrikken open en het besef is daar weer. Geen Sid, het is geen nachtmerrie het is realiteit. Ik loop naar de bank want daar is Nick blijven slapen en huilend stamel ik dat hij er helemaal niet is.. Niet in ons bed.. ‘Ik weet het’ zegt Nick en slaat een arm om me heen. Een uur later bel ik het ziekenhuis weer, Sidney heeft zich goed gehouden. Hij is stabiel gebleven. Het woord stabiel mogen we eigenlijk niet gebruiken omdat elke minuut anders kan zijn. De huid is het grootste orgaan en dat is voor meer dan 60% kapot bij Sid.. Wat betekend dat de rest van zijn lijf, zijn organen keihard moeten vechten om in leven te blijven.
Anne komt bij me langs, super fijn. An is iemand die altijd zichzelf is, ik kan alles tegen haar zeggen want niks is gek bij haar. Enorm fijn.. Mijn vader komt ook even langs.
Even later krijg ik een berichtje met het artikel wat Friso in de krant wilt zetten (het mooie stuk, dat andere stuk wat dinsdag in de krant is verschenen is zo ontzettend onbeschoft. Ik heb daar geen woorden voor. Dat die journalist met zichzelf kan leven is voor mij onbegrijpelijk. Die nare man heeft geen idee wat hij mij en Sid zijn familie hiermee aan doet. Ja, er bestaat zoiets als vrijheid wat journalisten mogen schrijven maar wat dat betreft bestaat er ook zoiets als empathie en medeleven. Dat heeft deze man niet, het is een sensatiezoeker. Wat mij betreft mag die man nooit meer een pen of een computer aanraken.. Maar dat terzijde want ik heb hier eigenlijk de energie niet voor) maar terug naar Friso zijn stuk, die is mooi. Enorm confronterend want de titel geeft al aan dat onze dromen in rook zijn opgegaan. Dit doet pijn maar ik geef toestemming om dit te mogen plaatsen. Iedereen kent Sid, hij is geliefd dus mensen moeten dit ook weten.
Later die dag ben ik weer met Sid zijn moeder in het ziekenhuis. We kijken door het raam en worden aangesproken door de artsen of we tijd hebben voor een gesprek. Het eerste gedeelte gaat over zijn binnenkant, dat regelt hij goed, hij is sterk. Maar dan komt voor mij de volgende mokerslag. Het gesprek over de brandwonden. Ik krijg te horen dat zijn gezicht heel erg verbrand is, ik heb dit niet willen horen tot nu toe maar nu komt het keihard binnen. Alsof ik door een vrachtwagen word aangereden.. Sid is een trotse jongen en hij zal er nooit meer zo uitzien als dat hij heeft gedaan.. Ik ben bang, bang voor zijn reactie als hij dit weet, bang dat hij nooit meer gelukkig zal zijn. Het gesprek met de artsen wordt gestaakt omdat wij het niet meer aankunnen. Het is even genoeg zo. We gaan het ziekenhuis uit zonder bij Sid te kijken, ik kan het niet. Ik voel me schuldig dat ik hem in de steek laat maar ik kan niet eens meer lopen. De hele dag heb ik als een zombie op de bank gelegen. Gelukkig kon Sid zijn vader het opbrengen om naar Sid te gaan. Hij beloofd hem dat ze volgend jaar gaan fietsen, dat alle dromen daar blijven maar gewoon wat later uitgevoerd gaan worden. Paul voelt dat hij connectie met Sid heeft, alsof Sid tegen hem zegt ‘dat weet in toch, pap! Dat gaan we ook doen’.
‘S avonds bel ik wel naar het ziekenhuis om te vragen hoe hij gaat, Sid is sterk en vecht voor zijn leven. Hij kiest er nu voor om te leven en dat moet ik en zijn familie met beide handen aangrijpen.. En geloof me dat doen we! Want dat is alles wat telt nu. De wereld draait door, iedereen leeft zijn leven maar die van ons is stilgelegd en kruipt langzaam tergend voorbij.
De volgende morgen ben ik enorm zenuwachtig. Vandaag wil ik hem weer zien maar vandaag is anders want ik weet dat zijn gezicht anders is. Het besef is geland. Daarnaast hebben ze Sid meer dan 30liter vocht gegeven en weegt hij inmiddels 120kilo, voornamelijk in zijn gezicht zijn de zwellingen het ergst. In de middag mag ik hem zien en ga met Shirl heen. We staan bij hem, ik word weer rustig als ik bij hem ben. Het voelt wel weer ok.. De paniek is afgevlakt. Ik klets met hem.. Ze gaan zo direct zijn rug opereren om daar het dode weefsel weg te opereren.
We lopen naar de gang en even later zie ik hem voorbij rijden, ik ren achter hem aan en roep dat ik van hem hou (hij vind het altijd vervelend als ik dat zo vaak zeg omdat hij het toch wel weet maar ik kan de hele tijd niets anders zeggen) en dat hij het kan!! Ik zie je straks lieverd!! Ik voel me machteloos, sta ik een beetje op de gang te roepen naar hem.
Tijdens zijn operatie krijg ik de volgende mokerslag. Het onderzoek van de brandweer heeft uitgewezen dat het vrijwel zeker is dat het brandstichting is. Ik kan mij niet voorstellen dat iemand moedwillig met vuur speelt.. Te dom is om na te denken wat je hier allemaal mee verwoest. Levens.. Mijn Sidney zijn leven, mijn leven.. Zijn familie hun leven.. Ik hoop nog steeds dat het niet persoonlijk is naar Sid en/of la Belle maar alles is nog mogelijk. Ik stort in elkaar, mijn benen doen het niet meer. Glen tilt me op en loodst me naar de bank. Ergens wist ik dit maar woorden komen soms zo hard aan.. Wederom iets van hoop waar ik mij op had gericht en ook dit is weg. Het is echt aangestoken.. Ergens loopt hier de afgelopen dagen iemand rond met dit op zijn of haar geweten. Ik zou graag die persoon willen spreken, Sidney laten zien en laten zien wat de consequenties van de daad zijn.
Maar ik moet mijn krachten sparen. Sidney heeft me nodig en ik wil niet mijn tijd en energie aan negativiteit besteden. De dader is het niet waard, die is niks waard.
Na de operatie word ik weer gebeld, hij heeft het goed gedaan en ze hebben alle wonden op zijn rug kunnen behandelen. Hij moet wederom bijkomen van alle extra medicatie en dit moet hij in rust doen. Doordat hij zijn rust nodig heeft hebben we ook aan iedereen gevraagd niet meer langs te komen, alleen ik en Sid zijn gezin. Mijn ouders komen alleen als Sid zijn ouders er even niet zijn. Ik ga uit van jullie begrip hiervoor. Het enige wat telt is Sid zijn herstel en daar moeten we alles voor doen en ook voor laten.
Die avond ga ik weer heen. Samen met Sid zijn moeder loop ik naar binnen. Sid z’n moeder is sterk, we praten tegen hem. Gekke verhalen van hiervoor, liefdes uitspraken, kracht toe wensen alles komt voorbij. We grappen wat dat Sid waarschijnlijk geschiedenis gaat schrijven omdat hij een wonderkind is, hij gaat hier bijzonder goed van genezen. Ook al was het met een soort lach gezegd, ik geloof hier echt in. Sidney is een van de meest krachtige personen die ik ken, hij is zo gedreven als hij ergens voor gaat. Hij maakt overal iets unieks van. Zijn ouders en ik (uiteraard ook zijn zussen, zwagers en mijn familie etc) geloven hier 100% in. Er is niets wat hier aan twijfelt, maar het gaat een lange moeizame weg worden.
Ik loop nog even naar de gang. Mijn ouders wisselen die van Sid af. We kletsen wat in de familie kamer. De dokter komt nog even kletsen en ik vertel hem mijn verhaal tot zo ver. Mijn angst voor hem, dat hij dit besef allemaal nog moet gaat krijgen. Dat ik zelf dacht dat ik het besef had maar het voelt alsof ik een hele donkere puzzel aan het leggen ben. Waarbij ik nog niet eens klaar ben met de randen, alles moet nog ingevuld gaan worden, zonder te weten hoe het eruit zal zien. En met het bedoel ik de toekomst. Het is 20:21 dus het bezoekuur duurt nog maar 9minuten. Ik besluit Sidney nog even te zien dus ik hijs me voor de zoveelste keer weer in de ziekenhuis kleding. Ik loop naar hem toe en vertel hem dat ik maar kort bij hem mag omdat het bezoekuur al bijna voorbij is. Hij begint in eens heel hard te trillen alsof hij het koud heeft, ik wrijf over zijn borst en fluister dat hij zich moet omspannen. Het stopt maar een minuut later trilt hij weer enorm. Ik roep de arts erbij want ik weet niet of dit normaal is. Hij tilt z’n hoofd kleine beetjes op en beweegt zijn onderlip,, alsof hij wat wilt zeggen. De arts kijk naar zijn pijnmedicatie die is hoog dus hij heeft geen pijn,, ze denkt even en zegt: ‘ik denk dat hij last heeft van de beademing, hij wil het zelf doen’ dus ze zet de beademing op ondersteuning en hij ademt zelf! Een van de sensoren van de monitor zitten op zijn linkerduim en die duwt hij er zachtjes af.. Meneer is gewoon geïrriteerd! De arts wordt vervangen door de verpleging en ze ziet hetzelfde. De trillingen zijn weg maar z’n hoofd beweegt zachtjes. Zijn onderlip beweegt ook nog steeds, ik voel hem zo enorm. Hij zegt niks maar ik hoor hem geïrriteerd praten. De verpleegster zet de sensor vast met een stukje tape op zijn duim. Hij begint gelijk met zijn linkerarm te schudden. Ze zegt ‘rustig maar Sidney ik ben al klaar’ en dekt hem weer toe. Meteen is hij weer rustig. Even later pak ik zijn rechterhand en die schud hij ook, als of hij zegt ‘jahaa nu weet ik het wel Von, genoeg gefrunnik en klef gedoe’ dus verontwaardigt zeg ik: ‘nou sorry hoor, hoef je niet boos te worden.. Ik ga al hier zitten’. Direct wordt hij weer rustig. Alsof we gewoon samen op de bank zitten en in een andere vibe zitten, waarbij hij altijd mij wel in de ruimte wilt maar even wat meer in zijn eigen aura wilt zitten zodat de irritatie afzakt. Hij is niet wakker en dat zal hij voorlopig ook niet zijn maar hij schommelt tussen een hele diepe slaap en een wat lichtere slaap. Op dit moment is hij wat meer aan de oppervlakte. Ik praat erover met de verpleegster of ik zeker weet dat ik niet gek aan het worden ben maar het is echt waar! Zij zag en voelde het ook. Voor mij is een mooi teken, zijn karakter is daar. Niet aangetast..
Vandaag om 4u vanmiddag hebben we weer een gesprek met de artsen. Het maakt me zenuwachtig. Op dit moment ben ik rustig en hoopvol maar tegelijkertijd bloed zenuwachtig voor negatief nieuws. En dat gaat er komen, want mijn filter gaat steeds meer open staan. Ik ben niet bang dat hij dit proces niet door zou komen maar wel bang als hij het besef krijgt.
Deze blog post ik omdat ik bijna op niemand heb gereageerd tot nu toe. Ik heb alles gelezen en vandaar mijn verhaal. Het is goed om het op te schrijven, hopelijk helpt het mij straks met verwerken,, wie weet wilt Sid het ooit lezen.. Doordat onze site Dali Sailing ook online is en er momenteel op geboekt kan worden, deel ik dit bericht ook met onze site. Ook La Belle deel ik hierin omdat veel mensen mijn nummer niet hebben.
Inmiddels heb ik een andere telefoon waar het ziekenhuis mij op kan bellen. Alsnog wil ik jullie vragen mij niet te bellen. Berichtjes/ whatsapp zijn het fijnst. Ook al lijkt het wat onpersoonlijk, voor mij is het het meest persoonlijke wat er nu is. Hiermee laten jullie mij in mijn waarde, ik kan zelf bepalen wanneer ik reageer. Ik lees alles maar bepaal zelf wanneer. Denk er wel aan dat ik mijn rust ook hard nodig heb, dus app mij niet ‘s avonds tenzij ik je zelf app. Voorlopig ben ik niet aan het werk uiteraard, ben ik de ochtenden thuis of bij Sidney zijn ouders Joke en Paul. Je kan altijd appen of je dan bij mij mag langs komen of bij Joke en Paul (zijn ouders), indien je er behoefte aan hebt. Iedereen die van Sidney houd is welkom.. Voel je niet bezwaard maar reken erop dat nee ook een antwoord kan zijn. Voel je niet bezwaard dat er geen woorden voor zijn, want die zijn er ook niet voor.. Dat is logisch.
Het zal wel weer even duren voordat ik wat laat horen maar tot zo ver mijn kant van het verhaal.
Liefs, ook van Sidney want hij voelt echt wel dat jullie aan hem denken.
X van mij.
18-4-2016… Nachtmerrie
