09/2021 : Wat je zaait..

Een mega grote slok water, terwijl we het zweet van onze voorhoofden vegen.

“Lekker hittegolfje..” zeuren we tegen elkaar. Hoewel het al diner tijd is, vertelt het weerstation ons dat het nog 36 graden is. We hebben net de lijnen uit gegooid, Olbia in Sardinië is onze nieuwe bestemming. We verwachten hier meerdere gasten en deze “pickup point” of “drop off” plek is perfect, met uitzicht op het reuzenrad loop je zo het centrum in. Een hoge kade vinden wij niet erg als we aan de zij liggen. Eindelijk eens niet in de spagaat van boord af stappen.

..”Deze week ontvangen we wel heel speciale gasten.”

Voor ons ligt nog een catamaran en de opvarende waren zo lief om ons even te helpen met de lijnen aan te pakken. Een grote Jamaicaanse vlag wappert, bijna op het zelfde tempo als de reaggea muziek die ze op hebben staan.

Deze week hadden we wel heel speciale gasten, Sid zijn nichtjes van twaalf en dertien jaar oud zijn super stoer met zijn tweetjes ons op komen zoeken. Uiteraard vlogen ze verantwoord. Een week een groot gezin, een kleine voorbereiding op ons eigen gezin die groter wordt met de komst van onze baby in

december. Niet één klein prinsesje aan de etenstafel maar een tafel vol mooie meiden.. eh en Sid natuurlijk. Van de peuter pubertijd naar de beginnende gewone pubertijd.

We voelen ons enorm vereerd dat Sid zijn zus het toevertrouwd om een week lang op een deel van haar trots te mogen passen, te genieten, samen vakantie te vieren. Hoewel voor ons is dit natuurlijk “gewoon” onze manier van leven, waar ook gewerkt moet worden en het reilen en zeilen van een gezin niet anders is dan menig ander gezin.

Flashbacks

Van Olbia naar diverse mooie baaitjes varen we samen met de prachtige Chelsea en Joanne van plek naar plek. Gesnorkeld, gezwommen en ook de SUP en de dinghy worden goed gebruikt door de meiden. Hoewel ik mij vaak nog piepjong voel, ben ik toch echt al heel lang geen puber meer. Daarom is het heerlijk om met deze puberende tieners te kletsen. Verhalen over school avonturen worden al giechelend verteld tijdens het eten, kleine vrouwen lopen er naast me wanneer we op zoek gaan naar een cadeautje voor de thuisblijvers, kinderen zijn ze wanneer ze spelen in het water. Niet alleen vol trots genieten van deze taferelen maar ook flashbacks naar mijn eigen puberjaren passeren geregeld mijn gedachten.

Pubertijd en gestuntel..

Als puber was ik zelf een onzekere stuntel, maar om dat aan niemand kenbaar te maken zette ik vaak mijn stoere, ietwat boze gezicht met een tikje arrogantie op. Ook dit gedrag zie ik bij beide meiden terug, terwijl ze toch echt heel verschillend zijn van elkaar en zeker van mij. Waar ik nonchalant al struikelend over schooltassen viel door de gehele kantine op school, mag ik nu getuigen zijn van deze meiden hun gestuntel.

“Eh.. Yvonne.. we hebben de peddel van de SUP laten vallen op de bodem van de zee” klinkt het voorzichtig terwijl Chels de zwemtrap op geklauterd komt. “O, waar dan?” Vraag ik. “Joanne is er nog bij hoor, maar wij kunnen niet zo diep duiken” zegt ze ongemakkelijk. Sid haal ik uit zijn bed, hij gaat vaak ook even liggen als Jessie ligt, omdat zijn energie na zijn ongeluk zeker gelimiteerd is.

“En nu niet meer laten vallen he?” Hoor ik Sid zeggen terwijl hij op adem komt en de peddel aan Joanne geeft die nog drijft op de SUP. “Nee..” giechelt ze. “Ze kijkt nog een keer naar beneden, door het kraakheldere blauwe water. “Hè! Daar ligt een duikbril” roept ze. “Eh ja.. meiden dat is onze duikbril!” En Sid duikt voor een tweede keer in vijf minuten naar de diepte. “Dit wordt een lange week” geinen Sid en ik naar elkaar wanneer hij het water weer uitkomt.

Alles is familie

Heel inhoudelijk kan ik niet schrijven over deze trip, want tja.. tiener geheimen! Maar potverdorie wat was het bijzonder. Van eten op de rotsen terwijl we kijken naar onze Dali die wit afsteekt tegen het goud van de ondergaande zon, giebelden maar ook serieuze gesprekken over schoonheid, pesten en kinderen die in een minder liefdevol milieu opgroeien, komen ter sprake. Alles voelt vertrouwd. We zijn ook familie maar dat betekend niet automatisch dat de vrijheid wordt ervaren om echt jezelf te zijn. Wij hebben geluk want dat is deze week wel het geval.

De week vliegt voorbij en voor we het weten varen we dus Olbia binnen. Deze avond vliegen de meiden alweer naar huis. De Jamaicaans varende catamaran helpt ons dus met aanleggen. Als zeiler onderling zijn daar vaak geen vragen voor nodig, iedereen snapt dat het lekker is als je een handje van de kant krijgt.

“Hier, breng dit even naar de buren” zegt Sid terwijl hij een boord geeft met zelf gemaakt verse ravioli. “Ga je dat echt geven aan hun?” Vragen de meiden. “Zeker!” Zeg ik terwijl ik van boord stap. “Niet alleen vanuit dankbaarheid maar ook omdat wij het heerlijk vinden om te geven” vul ik aan.

"Wie goed doet, goed ontmoet"

Nadat we ons eten op hebben, komt het lieve kleine vrouwtje van de Jamaicaanse boot bij ons langs. Ze duwt iets in mijn handen, wat ze eerder in het inmiddels schone bord van de ravioli verstopt had. “It’s good for your health, although you better should not take it. It’s not zo good for the baby..” knipoogt ze naar mij. “Thank you so much” zeg ik nog naïef. Terwijl ik een vluchtige blik op het kleine potje werp. “It’s made from our special plants, you know what I mean..?” Vult ze aan. Volgens mij zit deze vrouw zelf al lekker in de olie. Want ze gaat over van het onderwerp, terwijl ze mijn hand omklemt waar het potje in zit, over hoe mooi ze mij vindt en ook de meiden aan boord.

“Wat gaf ze je nou?” Vraagt Chels. “Iets met wiet-olie denk ik” zeg ik terwijl we naar binnen lopen. “Wel lief hè? Jullie geven eten en dan krijg je weer wat anders terug..” antwoord ze. “alleen het is wel een beetje een gek cadeau,toch?” Vult ze aan.

“Eh.. het is pure wiet of hasj” zegt Sid nadat ik hem het potje overhandig. “Dat wil ik niet aan boord hoor, Von”.

“Nee ik ook niet” zeg ik met een lach op mijn gezicht. Want dit is weer echt iets voor mij, niet oplettend als ik wat aanneem. Deels omdat ik opga in het moment, deels omdat ik gewoon lekker suf kan zijn.

Maar de intentie is goed. Wie goed doet, goed ontmoet. Ofwel wat je zaait, oogst je!

"Vragen voor ons? Stel ze gerust."

Deel dit artikel:

09/2021 : Wat je zaait..