08/2020 : Vijgen met een vleugje liefde

‘Daar hangen een paar rijpe vijgen’ zegt Sid tegen Jessie. Ze zit bij Sid op zijn arm en kijkt waar de andere hand van Sid naar toe rijkt. ‘Prachtig, al die fruitbomen’ antwoord ik. Op dat moment komt de blonde, Griekse vrouw haar huisje uit gelopen. Ze herkent ons van onze avondwandeling van gister, die ook langs haar huisje en tuintje liep. Ze lacht, staat op en begint uiteraard in het Grieks liefkozende dingen naar Jessie te zeggen, dat doet ongeveer iedere Griek. Jong, oud, man of vrouw dat maakt niet uit. Ze zijn allemaal dol op kinderen.

“We planten er een zwemtrap en hoppa het is een strand!” 

Vathi-Methana is een piepklein leuk haventje, aan de voet van een vulkaan. Een haventje die voornamelijk uit restaurants bestaat, waarbij als je dus de lijnen te hard op de kade gooit, je gegarandeerd een tafel of stoel van een van de terrassen mee pakt. Omliggend is niet veel. Ze benoemen dat ze wat stranden hebben. Hoewel wij er inmiddels achter zijn dat ze hier een locatie tot een strand benoemen als je  vanaf dat punt het water in kunt springen. Grote platte rots? Hoppa strand! Een berg stenen, waar je zeker weten van afglijd en nooit meer omhoog komt? Prima we planten er een zwemtrap en het is een strand, hoppa! 

Verder zijn hier veel mooie Griekse huisjes, wit met blauwe deuren en vooral veel bloemen. Ook al hebben ze hier maar een vierkante meter tuin, dan nog planten ze daar prachtige heerlijk ruikende bloemen in. Hier in Vathi hebben ze wat meer ruimte en is de gehele voet van de vulkaan bekleed met prachtige boomgaarden vol fruit- en groente teelt. De sfeer vind ik hier fantastisch en gekscherend zeg ik dat ik hier wel zou kunnen wonen! 

“Griekse uitleg met handen en voeten” 

Kukeleku! Horen we ergens tussen de bomen vandaan komen. Jessie heeft direct geen aandacht meer voor de blonde vrouw en steekt haar vinger in de lucht! Alsof ze wilt zeggen ‘hoor! Een haan’ op haar manier kukelekuut ze mee. De vrouw lacht. 

Ondanks dat ze geen Engels spreekt, zeg ik haar dat de gekregen vijgen van gister heerlijk waren. Ze begrijpt me bij het gebaar, je hand zwaaiend naar je oor, van lekker eten. Meteen staat ze op en rent haar tuin in. ‘O nee hè? Volgens mij krijgen we nu juist nog meer! Ik voel me een beetje bezwaard want we hebben niets voor haar om te geven’ zeg ik. Sid lacht: ‘nou, maak van je jurk maar een zak want die vrouw is haar hele boom aan het leegplukken voor ons’. 

Even later komt ze blij aan gerend met handen vol verse vijgen. We moeten het aannemen, want alleen vriendelijk bedanken behoord absoluut niet tot een optie. Ze kijkt mij vriendelijk aan. Haar blauwe ogen lijken wel dwars door mijn groene ogen heen te prikken. Plots verandert haar blik in een verdrietige blik. Ze gebaard iets naar haar eigen gezicht en naar die van mij, en Jessie. Vervolgens verteld ze een verhaal in het Grieks waarbij ze veel handgebaren maakt. We verstaan er heel weinig van maar ik probeer erg aandachtig te luisteren om er het nodige uit te halen. 

“Ze begint te huilen” 

Ze gebaard continue naar het gedeelte onder haar ogen, waar bij mij nog steeds ruim vier jaar opgespaarde vermoeidheid-wallen hangen. Het gedeelte bij haar ziet er rood en vurig uit. Ze gebaard dat “het” ook achter haar ogen zit. Vervolgens maakt ze gebaren om je armen en goed in te smeren. Woorden als dermatoloog, en vermoeidheid haal ik eruit. Ze maakt een zien-gebaar, waarbij ze dus met twee vingers naar haar ogen wijst, en vervolgens nee-schud terwijl ze naar de bergen wijst en haar armen spreid om de hele omgeving aan te tonen. 

Ze begint te huilen. We staan niet op dezelfde ooghoogte, zij staat op een soort balkonnetje en wij op de straat die naar beneden helt. Die arme vrouw, ik wil haar knuffelen maar tja.. Eh.. onhandig reik ik met mijn hand naar voren en raak haar kuit. Zachtjes knijp ik er in en bedenk dat ik een beetje liefde aan deze vrouw geef. 

Ze glimlacht verdrietig en probeert haar tranen weg te wuiven. Iets als ‘sorry hoor’ in het Grieks komt eruit. Ik zeg dat het oké is en leg mijn hand op mijn hart. Ze maakt een gelovig kruis met haar hand. Hoewel dit niet mijn ding is, doe ik met haar mee. Tenslotte is zij al ruim een half uur haar verdriet met ons aan het delen, en ik heb alleen maar geknikt en haar kuit liefde gegeven. Dit gelovige gebaar is blijkbaar voor haar van belang en daarom leek het mij een goed idee om op deze manier mijn begrip en medeleven te tonen. 

“Jessie to the rescue” 

‘Mwhaaaaaaaah’ roept Jessie naast me. Iedereen kijkt naar haar. Met een lach van oor tot oor op haar gezichtje en de allergrootste grootste zwaai met haar handje. Geeft ze de vrouw een hand kus! De vrouw lacht nu met een beetje blijdschap en roept in iets in het Grieks. Waarbij ze luchtkussen terug werpt. Het lijkt of ze iets zegt als, ‘dank je wel, mooi kind. Dit had ik net even nodig’. 

Kinderen voelen emoties zo mooi aan. Dit gebaar heeft de vrouw voor even vrolijk gemaakt. Trots geef ik Jessie een kus op haar hoofdje, ‘goed zo’ fluister ik in haar oortje. 

Na nog wat andere onderwerpen, iets over baby-meisjes en papa-kindjes. En dat Jessie op haar vader lijkt etc. Ronden we het gesprek af. 

“Een vriendelijk gebaar” 

Eenmaal terug op de boot, zijn Sid en ik beide nog met het gesprek bezig. ‘Arme vrouw… Wel mooi dat ze haar gevoelens zo open deelde.’ Zeg ik. 

‘Ja, en toch bijzonder dat ondanks de extreme taal barrière we elkaar toch wel redelijk begrepen.. tenminste, dat denk ik.’ vult Sid aan. 

‘Laten we wat terug doen’ besluit Sid. We hebben niet veel want we moeten nog boodschappen doen. Sid pakt een fles wijn uit de koelkast, en ik scheur een ingekleurde tekening van Jessie uit haar kleurboek. Samen met Jessie loop ik terug naar de vrouw haar huis. Ik zie haar niet meer dus ik leg de tekening onder de fles wijn neer, op haar balkon. Samen met Jessie loop ik de straat uit. 

Net voordat ik de hoek om ga, kijk ik nog even achterom. Ik zie haar staan, ze staat met haar hand voor haar mond en de fles wijn en tekening in haar hand. Alsof ze voelt dat ik nog kijk, vangen onze blikken elkaar nog even. Ik zwaai en loop het hoekje om.

“Het laatste woord?” 

Sid is in de tussentijd eten aan het maken en ik speel nog wat met Jessie op de kade. Met haar handjes op haar rug wilt ze iedere bloem ruiken, met een overdreven snuif-geluid erbij. ‘Haha, laat maar goed horen wat je doet hoor!’ Zeg ik. 

‘Von!’ Roept Sid terwijl hij onze kant uit loopt. In zijn hand een tas vol peren en bakjes met meloen. ‘Ze heeft echt haar hele tuin leeg gehaald’. De vrouw staat met een grote lach achter Sidney, ze geeft een hand kus naar ons en loopt weer terug naar haar huisje.