07/2020 : Vrijheid aan boord

‘Goede vlucht’ app ik naar Linda. Na een paar dagen nog te hebben verbleven op Poros (een van de leukste eilanden van Griekenland, mijn mening dan), vliegen onze gasten weer terug naar Nederland. 

Wat was het gezellig! Aanvankelijk zouden Rick en Linda 4 dagen aan boord blijven maar ze hebben er nog lekker een dagje bij ons achteraan geplakt. ‘Wat een vrijheid aan boord’ is het antwoord wanneer wij vragen hoe ze de reis aan boord hebben ervaren. Ik glimlach, dat is het mooiste wat we deze nieuwkomers op het water hebben kunnen meegeven. Nog nooit gezeild en dan is dit het antwoord… ik besef mij dat dit ook precies de reden is waarom wij aan onze reis zijn begonnen. De rust, het loskomen van het dagelijks bestaan en alles wat we de afgelopen jaren hebben doorstaan. Naast natuurlijk genieten van de wind in je haren, de blauwe zee en prachtige eilanden. Een mooiere omgeving om dichterbij jezelf te komen is er in mijn ogen niet. 

Een paar dagen geleden, deelde ik de locatie van een Grieks restaurant in Vouliagmeni, ergens dicht bij Athene, om als vertrekpunt van onze gedeelde reis mee te geven. Het is soms te moeilijk om een leuk restaurantje uit te kiezen want daar zijn er namelijk enorm veel van in Griekenland. Lekker eten, uitzicht over zee en vrijwel altijd vriendelijke en blije mensen. 

“Proost, voor de tweede maar nu echte keer: welkom aan boord” zeg ik terwijl ik mijn glas bubbels omhoog hef. “Op een leuke week” wordt er terug geklonken met de glazen. Na een paar nipjes laten we de rest staan voor een later moment, omdat we simpelweg niet drinken wanneer we gaan zeilen. In het kader van safety-first starten we met een gewone rondleiding en aansluitend onze veiligheidsregels. Vervolgens halen we het anker binnen en zetten onze zeilen richting het zuiden van Salamina. 

Overduidelijk te zien dat het toerisme gelukkig weer aantrekt, want wat een paar weken geleden nog een mooie verlaten baai was, is nu een dikke hotspot voor de zeilwereld geworden. Fijn om te zien dat na alle Corona perikelen, Griekenland haar deuren weer heeft geopend voor toerisme. Wat betreft Corona, merk je hier trouwens vrijwel niets, met uitzondering van wat mondkapjes verplichting op de luchthaven.

De reis naar deze baai ging super vlot, ook door het gezellige geklets. Ik ken Linda vanuit mijn zakelijk netwerk en we hebben daarin zo veel raakvlakken! Ook zij is een dochter binnen een mannelijk familiebedrijf. In onze eerdere ontmoetingen kwamen we er al achter dat onze ervaringen op werkgebied behoorlijk overeenkomen, heel fijn om daar over te kletsen. 

Het is warm dus nadat het anker goed ligt, plonzen we in het helder blauwe water. Het is hier een meter of vijf diep maar iedere rots/steentje of schelp is duidelijk te zien! In de tussentijd steekt sid de BBQ aan en ik regel wat lekker koele drankjes. Rick gaat op pad met ons vis-harpoentje, en komt al vrij snel naar boven met de vraag : ‘kan je zee-egels eten eigenlijk?’ 

‘Jazeker’ antwoord sid terwijl hij zijn visboek erbij pakt om aan te wijzen welke eetbaar zijn en welke niet. Niet veel later komt Rick naar boven met twee zee-egels. ‘Hier ben ik dan wel benieuwd naar!’ Zegt hij terwijl hij ze aan boord legt. 

De volgende morgen, na een verfrissende ochtendduik en allemaal onze mails te hebben gecheckt en beantwoord, zetten we koers naar Perdika op het eiland Aegina. Perdika is een dorp wat voornamelijk uit restaurantjes bestaat, maar ondanks al dat lekkers aan de kant wordt de last-minute keuze gemaakt om aan boord te eten. Na wat geslenter langs alle restaurantjes, een duik in het water, ploffen we neer voor op het dek. Het is warm en dit is de enige plek waar wat wind staat. De trampoline biedt een lekkere hang-plek. Dit met het uitzicht op een spectaculaire ondergaande zon, genieten we van een spontaan, uit de losse pols en a la minute driegangenmenu gemaakt door Sid. Ik wil niet opscheppen over mijn kerel, maar hij kan echt van een blik doperwten nog iets culinairs maken! 

“Swim till you drop” 

De dagen die volgen staan voornamelijk in het thema van het mooie blauw, ofwel zwemmen tot we geweekt zijn als oude kereltjes! Met name Rick maken we het meest blij door hem in het water te droppen met een duikbril, om de zoveel uur moesten we hem roepen om te eten of te drinken. Zo bezoeken we een prachtige baai op Agistri, Mariza beach, (De Grieken benoemen trouwens alles een strand als je er vanaf kunt zwemmen, dit ‘strand’ bestaat echter alleen uit een platte rots met zwemtrap. Gelukkig hebben wij onze eigen zwemtrap en hetzelfde uitzicht) en ook Ediphavron blijkt enorm leuk te zijn. 

“Octo aan een stok”

Net als iedere morgen overleggen we een aantal keuzes wat we die dag kunnen doen, of waar we naar toe kunnen gaan. Om lekker in vakantie relax modus te gaan, besluiten onze gasten hier nog een dag te willen blijven liggen. Wel besluiten we om een paar ‘meter’ op te schuiven. 

Want in het kader van gave snorkelplek, ligt om de hoek een gezonken stad ‘drunken city of ephidavris’. Een oude Romeinse villa ligt hier op 50m uit de kust, dat willen we natuurlijk wel zien! 

‘Je hebt Linda opdracht gegeven de villa te bewaken?’ Grap ik, nadat Rick in z’n eentje terug komt. ‘Haha nee ze bewaakt een octopus!’ Zegt Rick met een grijns op zijn gezicht. ‘Aha, we eten vanavond weer vers, begrijp ik?’ Antwoord ik hem. Doordat ons visgereedschap nog aan boord ligt, pakt hij een tak uit de bosjes en probeert er een scherpe punt aan te maken. Dit wil ik zien, dus ik zet de GoPro duikbril op en zwem alvast naar Linda toe. Door de stroming hebben we niet het meest heldere water en zien we de Romeinse villa nog niet liggen, maar de octopus hebben we nog in het vizier. 

‘Whoehoe, je hebt hem ook gewoon!’ Roept Linda trots terwijl Rick met een octopus aan een stok naar boven komt. ‘Octo is on the menu’ voeg ik er nog aan toe. 

“Zonsopgang in bikini!” 

De volgende morgen starten we de motoren extra vroeg. De laatste dag van de trip met Rick en Linda is aangebroken en Poros staat als eindbestemming. Het is een wat langer stuk dan we de afgelopen dagen hebben gezeild, een uur of 4 staat op de planning. Even voor zevenen zijn we onderweg en zien we achter de vele mooie rotsen de zon langzaam te voorschijn komen. Onze gasten zitten heerlijk relaxte op de trampoline, dit toch wel bijzondere spectakel te bewonderen. In de tussentijd maak ik een simpel ontbijtje wat uit de hand gegeten kan worden. 

De tijd vliegt, met een mooi uitzicht en een gunstigere wind dan voorspelt zijn we sneller dan verwacht in Poros. Wat een prachtige stad cq eiland is dit toch. Voor mij voelt dit een beetje als thuis komen. De sfeer, de diversiteit aan strand en stad (niet te grote stad, meer een groot dorp), I like it! 

Eenmaal aangelegd, genieten we van een laatste gezamenlijke lunch en pakken we de dinghy naar een van de vele strandjes voor nog een plons in het water! Een koffietje aan de kant en dan is het tijd om afscheid te nemen. Ondanks de Corona perikelen geven we elkaar toch een dikke knuffel. 

Rick en Linda, bedankt voor de fijne week samen! Jullie waren top gasten aan boord!!