08/2021 : Bella Italia

08/2021 : Bella italia..en het wijzigen van koers

Het zit erop.. nou ja onze oversteek van Griekenland naar Italië dan. Terwijl ik voorop sta op de uitkijk, kleurt het water de laatste mijl van donkerblauw naar extreem helder turquoise. Blij maakt mij dat, want hier mogen we straks zwemmen! Het is zeven uur in de morgen en al goed warm. De hittegolf is nog steeds gaande. De luchtvochtigheid van de afgelopen dagen is iets gezakt, van 70% naar “nog maar” 60%.

“Nog steeds geen reactie, Sid” roep ik naar achter.

Terwijl ik de mobiele marifoon omhoog houd. We hebben een reservering gemaakt in deze marina met het voornaamste doel om tot rust te komen, maar op dit vroege moment van de morgen kunnen we nog niemand bereiken. Om ons heen liggen nog een aantal boten op anker, wij besluiten hetzelfde te doen totdat we reactie hebben.

Na een goede twee uur stap ik, nog met het zweet op mijn rug, de kade op. Vierendertig graden geeft de thermometer aan en dat terwijl het nog tien uur in de ochtend mag worden. Het voordeel van een marina is natuurlijk dat ze goed beschut zijn, het nadeel is dat ze goed beschut zijn. Ofwel geen zuchtje wind komt er door de boot heen zetten. De ventilatortjes die we in de ruimtes aan boord hebben zullen niet lang meer de boot op aangename temperatuur kunnen houden. Bepakt met ons boekwerk aan bootdocumenten, paspoorten, uitdraaien van veel te dure PCR testen en de strandtas ga ik samen met Jessie op zoek naar het kantoor in de marina.

corona geldklopperij

Dankzij de goede service en uiteraard ons papierwerk wat picobello in orde was, zijn we welgeteld met 20 minuten ingeklaard, en dat is inclusief het onderbreken van een oud Italiaans mannetje die blijkbaar niet zag dat ik al aan de balie stond te praten met de vriendelijke Office medewerkster die ons inklaarde. Met veel lawaai en temperamentvol-zwaaiende armen komt hij het kantoor binnen. In het kader van respect voor de oudere heb ik er maar geen punt van gemaakt, dat hij zo

ongegeneerd mij en Jessie nog net niet aan de kant duwt om zijn probleem kenbaar te maken. Wat ik er uit begreep had hij een probleem met zijn WiFi. En wat ik later van de medewerkster begreep is dat dit zeker niet de eerste keer was dat hij hierover kwam klagen. Wat je allemaal wel niet kunt begrijpen met lichaamstaal, zwaaiende armen, rollende ogen en typerende glimlachen. Wat een heerlijk tafereel..

‘Sorry, sorry!’ Zegt ze. Waarop ik haar beantwoord dat het echt geen probleem is en of ze nog iets van ons nodig heeft qua boot documenten. Dat hoeft niet. We gaan over op het persoonlijke gedeelte dus ik handig haar de paspoorten over en vraag haar of ze de mail heeft ontvangen met onze negatieve uitslagen PCR testen.
‘No worries’ zegt ze, gevolgd door, die laat bijna niemand hier zien hoor. Mijn hoofd spreekt denk ik boekdelen,

want vlug zegt ze erachter aan dat ze de mail bij ons dossier toevoegt. In Griekenland werd ons namelijk verteld dat wij een “speciale editie”-pcr test nodig hebben, eentje die expliciet voor boot-crew is. Natuurlijk betaal je voor “speciaal” en “expliciet” een tikje meer. Dan moest het ook nog spoed zijn, want binnen acht-en-veertig uur moeten we in Italië zijn, wil onze test nog geldig zijn. Ofwel een totaal rekening van maar liefst 350euro(!!), met als resultaat dat we het net zo goed niet hadden kunnen doen als er nondeju (!) toch niet op gecontroleerd wordt.

(Nu willen wij er zeker niet op doelen dat je geen pcr test hoeft te doen als je per boot een ander land in reist maar stiekem wel even een frustratie momentje over al die geldklopperij omtrent het testen op COVID).

bella italia

De omgeving van Italië, althans de onderkant van de laars waar wij ons bevinden, blijkt prachtig te zijn. Een prachtig kilometer-lang strand dat overgaat in groene bossen, historische elementen en daarachter de kleine stadjes, kleurt deze omgeving. Het kraakheldere turquoise water nodigt alleen maar uit voor frisse duiken, sup-tourtjes en snorkel-uitjes. De verse pasta’s en andere lekkernij wacht ons op om gegeten te worden. De koffie geuren komen uit iedere hoek, dat wordt genieten deze aankomende maand.

We reizen van de onderkant van de laars, richting Sicilië. Om eerlijk te zijn, althans onze ervaring, is dat dit gedeelte niet heel erg is ingericht voor zeilboten. Er zijn een aantal leuke plekjes om aan te meren, maar het is echt even omschakelen van Griekenland en Turkije. Deze twee landen zijn, wat ons betreft, de ultieme zeillanden van Europa. Het is echt op zeil-avonturiers ingericht. Dat is in Italië wel even anders… dat blijkt al snel.

“We make you an offer you can’t refuse”

Hoewel dit gebied wat armoede kent, heeft de gemiddelde puber slash jong volwassen een hippe jetski. Wie heeft er brood nodig op de plank, als je een jetski hebt natuurlijk? Maar goed, ik snap voor de jeugd dat die waterscooter hartstikke leuk zijn natuurlijk. Alleen Italië zou Italië niet zijn, zonder gezien-en-gezien-te-worden cultuur.

‘Wilt hij soms meevaren, Sid?’ Vraag ik lacherig. Wanneer de eerste jetski op letterlijk een meter van onze boot vaart. Engels spreken ze hier niet, maar een hoop gebarentaal kennen ze wel. Niet dat de conversatie daarmee gemakkelijker wordt. Binnen een half uur, hebben we talloze jetski en speedbootjes zowat op de boot gehad omdat ze allemaal een kijkje komen nemen. Ze zijn hier overduidelijk geen buitenlands zeil catamarans gewend.

‘We want on board’ schreeuwt de jongen in hakkelig Engels vanaf de honderdste jetski die ons rakelings heeft gepasseerd het afgelopen half uur. We begrijpen dat hij graag het interieur van de boot zou willen zien. Maar wij bedanken vriendelijk. Na nog een paar keer opdringerig vragen, of schreeuwen eigenlijk. Besluit hij af te taaien.
‘Pff, hier heb ik echt geen zin in, hoor Sid!’ zeg ik geïrriteerd tegen hem. Al die jetski’s en bootjes op een meter afstand die willen kijken, voel me bijna geïntimideerd. Geen privacy en die klote deining die ze veroorzaken. Dit is niet de vibe die ik voor ogen had in Italië. Niet veel later laten we het anker vallen voor een van de strandjes. Niet veel later komt die ene jetski’er aan, gevolgd door nog een stuk of zeven jetski’s om woest rondjes om onze boot heen te cirkelen. Blijkbaar is hij het niet eens met dat wij zijn aanbod om bij ons aan boord te komen hebben afgeslagen. Het is intimiderend en niet fijn. In deze bijna twee jaar dat we onderweg zijn, hebben we nog nooit zo iets mee gemaakt.

‘We gaan!!’ zeg ik vastberaden

Sid kijkt mij vragend aan: ‘echt? Laat je je intimideren door een paar binkies?’.

‘Blijkbaar wel ja! Ik heb hier gewoon geen zin in. Italiaanse mafia praktijken! Straks staan ze vannacht aan boord ofzo…’ zeg ik nog woester.
We weten allebei dat het gewoon nooit een goed plan is geweest dat ik actiefilms, mafia films en teveel NCIS heb gekeken. Daarom halen we het anker weer op en zetten westelijke koers.

Inmiddels heeft de zon zich voor de maan geruild en hebben we behoorlijk wat mijlen er weer op zitten. De bootjes, jetski’s met manse binken zijn in geen velden of wegen te bekennen. Een simpele prak vult onze magen en vermoeid vallen we in slaap.

“Maar dit "offer" kunnen we echt niet weerstaan!”

‘Het is wel prijzig, he’ zegt Sid nogmaals voor de verduidelijking.
‘Jahaa.. maar het is eindelijk even iets leuks.’ voeg ik toe.
We hebben een pittig stukje zeilen erop zitten, de golven waren best pittig maar de school dolfijnen die speels mee zwommen met onze boot maakte het beeld een stuk vriendelijker. Het filmen van dit tafereel was overigens niet te doen, want met Jessie op mijn ene arm en een hand voor de boot.. blijft er niets over om te filmpen.

We komen aan bij Marina di Porto Bolaro. Een super mooi, leuk restaurant met cafe en genoeg ligbedjes aan natuurlijke zwembaden. De steigertjes voor de deur van het restaurant stellen niet veel voor en worden alleen beschut door een paar goede rotsen. Plek voor meer dan circa tien (kleine) boten is er niet, maar gezien het redelijk late seizoen liggen we hier ook maar met drie andere boten. Het ziet er fantastisch uit. Na de negatieve ervaring van gister ben ik wel toe aan een leuke plek! Bijna honderd euro per nacht maar ik vind dit het waard. Twee dagen volgen met heerlijke rust. Twee dagen met Italiaanse lekkernij, zwemmen in de natuurlijke zwembaden en even tot rust komen in deze oase van dit gebied.

‘Okay, zo vind ik Italië wel weer leuk. Wel “ietsje” boven onze standaard.. maar het was het waard.’ sluit ik af terwijl we de mooring losgooien na twee ontspannen dagen.

** Side note: Italië hebben wij meerdere keren gewoon over land bezocht en we zijn nog steeds gek op dit bella-Italia. Ook raden wij niet af om dit gebied te bezeilen maar we geven alleen als tip mee om het goed te plannen en te weten waar je wilt stoppen voor overnachtingen en bezienswaardigheden. Een uitgelicht negatief scenario, zet natuurlijk niet onze mening noch de prachtige dingen die we hebben beleefd.

“It’s getting hot-hot-hot onderweg naar Sardinie”

De aanhoudende warmte (lees: veertig graden PLUS) begint bijna te wennen. Tenminste het is vol te houden omdat we met ieder stuk zeilen, met de nodige verkoeling. Liters gekoeld water worden gedronken, de zeshonderd liter water aan boord is nog nooit zo hard op gegaan omdat we zeker twee keer per dag een badje maken voor Jessie of zelf even de buitendouche gebruiken. We blijven niet ver uit de kust varen, sowieso vanwege het uitzicht en de zoektocht naar leuke plaatsen om te verblijven maar ook omdat we dan af en toe een duik kunnen nemen in het heldere water. Hoewel het water inmiddels aardig opgewarmd is door de zon, voelt het alsnog fijn om te zwemmen en even bijna gewichtloos te zijn. Want zelfs het meezeulen van je eigen gewicht is best pittig in deze warme omstandigheden.

Onze vorige locatie gaf al een extra element weer van de aanhoudende hitte; bosbranden ontstaan door de droogte en de extreme hittegolven die elkaar achter elkaar op lijken te volgen. Hoewel volgens de jongen in het restaurant, er ook mogelijk opzet in het spel is. Hij verteld dat er veel branden worden aangestoken met het doel op landje-pik. Hoewel het een intrigerend uitzicht is, die bergen die oranje-rood oplichten van deze vuurzeeën, is het natuurlijk vooral een schrijnende situatie.

Niet alleen hier in Italië maar het lijkt wel of moeder-aarde woest is. Want ook Turkije en Griekenland staat in de brand en dat gecombineerd met de aanhoudende ellende omtrent Corona, zou je bijna denken dat we haar boos hebben gemaakt. Ons verblijf werd gekenmerkt door het geluid van blus-helicopters die in ons uitzicht water uit zee scheppen om vervolgens de bergen wat verkoeling te bieden. Hoewel Jessie de situatie verlichte omdat zij vol aandacht de helicopter riep, en overigens de hele dag helicopter speelde, blijft het natuurlijk een ernstige situatie..

En ergens snap ik dat ook! Wij mensen maken echt een rommeltje van de aarde. Nu ben ik geen milieu-activiste maar het is natuurlijk wel uitermate treurig dat als je dagen op zee zit, geen land meer ziet, dat je om de haverklap lege plastic flessen, mondkapjes en hele vuilniszakken rond ziet drijven. Mensen, wanneer gaan we eens voor onze omgeving zorgen?

"Net als we denken dat het niet heter kan..."

” ‘Jeetje, ik krijg bijna geen lucht meer’ puft Sid.
‘Bijna vijftig graden!’ roep ik naar hem vanuit binnen. Ik zit ongeveer vastgeplakt aan de kleine ventilator, in de hoop op wat verkoeling. Dikke pech voor mij want inmiddels is de temperatuur binnen vrijwel gelijk aan buiten.
‘Er moet toch wat anders aan de hand zijn?’ zeg ik terwijl ik naar Sid loop.

‘She is on fire’ zeg ik terwijl ik in de verte wijs. Sid heeft mij net verteld dat we in de buurt van de Etna zijn, en die champion-vormige-wolk moet wel uit een vulkaan komen. Wauw! dat verklaard de verstikkende hitte.

Hoewel wij nog mijlen ver van de vulkaan zijn, is de hitte echt niet te doen. Dan te bedenken dat je in de buurt zou wonen, geeft ons een kleine impressie hoe moeizaam dat te overleven is.

Gelukkig duurt het niet lang en zijn we er bijna voorbij. Zodra we het hoekje om zijn en de Etna niet meer in het vizier hebben, daalt binnen vijf minuten de temperatuur ook vijf graden! Zoiets hebben we nog nooit mee gemaakt.. Bijzonder moment maar met de bestaande hittegolf ben ik maar wat blij dat we er voorbij zijn.

"Koers naar Sardinië"

Na een paar dagen de kust van Italië te hebben bezeild, is het tijd om koers te zetten richting Sardinië en daarna Ibiza. Want daar ontvangen we behoorlijk wat gasten. Door Corona komt blijkbaar ons seizoen iets later qua drukte, we hebben wel wat boekingen tussendoor gehad, maar de echte drukte komt in Sardinië, Ibiza, meezeilers naar het Spaanse vaste land, en gezelligheid in Portugal. We hebben voor sinds lange tijd een pittig reis schema voor de boeg.

Al vaker zijn we terug gevallen op de cliche quote “de plannen van een zeiler worden geschreven in het zand bij laag water..” want ook in dit geval wijzigen onze plannen continue. Waar ons originele plan lag om richting Napels en de eilanden groep van o.a. Capri te zeilen, besluit de windrichting anders voor ons. We zetten koers naar de eilanden Stromboli en Vulcano.

Aanmeren maar vooral ook langs deze eilanden varen, is adembenemend mooi. Het “Bella-Italia” komt weer goed tot haar recht. ‘Dit zou echt een prachtige locatie zijn om Jurrasic Park op te nemen.’ zegt Sid terwijl hij leunt tegen de leuning van de kapiteinstoel. Ik knik terwijl ik samen met Jessie in het gangboord hetzelfde robuuste, groene uitzicht bewonder. Ook de dorpjes op de eilanden zijn leuk, eindelijk weer wat Italië wat wij gewend zijn. Vrijwel alles tussen Marina di Porto Belaro deed ons hartje niet sneller kloppen. Misschien zijn we verwend van al het moois wat we al hebben mogen zien, of het is gewoon niet “ons ding”. Maar hier, op de eilanden, voelen wij ons weer meer thuis.

"Een oversteek die onze koers doet wijzigen"

Met een tussenstop op het eiland Ustica, een piepklein gehucht midden in Italiaanse water, breekt de volgende oversteek lekker in twee. Na een dag zeilen, komen we aan. Dikke pech! Want ook al was anders beloofd, er is geen plek in de haven die ook maar plek biedt voor ca. zes zeiljachten. Om de hoek ligt nog een plek met wat een mooring optie maar ook deze is bezet.

‘Ah.. dat is klote’ zegt Sid. Hij kijkt op van zijn Ipad scherm. ‘De weervoorspelling is gewijzigd’ vult hij aan.
‘En, dat is zeker niet leuk voor mij?’ vraag ik terwijl ik het antwoord al weet. De vorige oversteek was heerlijk.

>> Vorige blog lezen over deze oversteek? Klik hier <<

Niet voor de gemiddelde zeiler want er stond geen zuchtje wind, maar wel voor mij want ik ben absoluut geen (zeil)held. Een mooi-weer-kust-hopper ben ik, zonnetje in je gezicht, klein briesje in de haren en kraakhelder water waar met kleine afstanden continue een leuk baaitje of dorpje opduikt. Dat is wat ik fijn vind. Geen oversteken waar ik mij continue zorgen maak of alles goed gaat, met name voor Jessie en nu ik zwanger ben lijkt mijn moeke-gevoel wel nog erger te zijn. Daarmee bedoel ik dat ik nog meer behoefte aan een veilige basis wil hebben, geen onzekerheid van bijvoorbeeld het weer wat in eens omslaat met alle gevolgen van dien.

Maar helaas voor mij, want we kunnen niet blijven in Ustica. We zeilen door en al snel blijkt het weerbericht te kloppen. De golven worden groter en iedere keer als we van een golf af surfen, zie ik geen horizon meer. De wind blaast ons te hard in ons gezicht. Een catamaran is fantastisch, zeker qua leefcomfort en over het algemeen is het zeilen zelf ook echt prima. Behalve.. wanneer je tegen-wind hebt en laat dit deze gehele oversteek nu net het geval zijn. Jessie en ik blijven beneden op bed, terwijl Sid dus noodgedwongen de hele nacht de dienst van het zeilen tot zich neemt. Waarbij we ook weten dat wanneer we weer bij land zijn, Sid de rest van de week ‘eraf’ ligt omdat dit qua energie helemaal geen goed plan is. De golven beuken tegen en over de boot, zeker beneden in de hull klinkt het soms alsof de boot uit elkaar klapt van de heftige waterkracht.

Gelukkig slaapt Jessie de hele nacht door, ik daartegen doe geen oog dicht. Met man en macht onderdruk ik de paniek in mijn hoofd. Zeilen doen we normaliter wanneer Jessie slaapt, wat voor mij de laptop uren zijn. Met als resultaat dat ik geen goede zeiler ben. Ofwel ik voel geen zelfvertrouwen wanneer ik achter het roer sta. Zeker met heftiger weer, voel ik mij niet op mijn gemak. Een prettige oversteek is het voor mij dus absoluut niet.

De volgende morgen is de wind redelijk gaan liggen en iets van richting gewijzigd. De golven zijn nog daar, maar ze zijn rustiger. Zeeziek ben ik eigenlijk niet, want ik word pas ziek wanneer de heftigheid voorbij is. Wat dus nu het geval is. De banaan die ik net naar binnen heb gepropt, komt er vrijwel direct en nog zowat in zijn geheel eruit.

"Dit doe ik dus niet meer! zeg ik met de tranen in mijn ogen..."

‘Sorry Sid, ik ga geen oversteek van twee a drie weken maken, ik weet dat het jouw droom is om grotere oversteken te maken, maar dan ga ik niet mee. Uiteraard wil ik je overal achterna vliegen maar nee,,, dit is niets voor mij..’ ratel ik achter elkaar met alle paniek die ik de hele nacht heb opgespaard. Maar ook met schuldgevoelens naar Sid omdat ik mij weer de party-pooper, de spelbreker voel. Zo een mooie droom, die we qua tijdsbestek en koers al meerdere malen bij hebben gesteld, en dan nu het antwoord dat ik het helemaal niet zie zitten…

Ik voel mij zo rot om dit op te moeten biechten. Een mooi gesprek volgt, waarbij ik mijn zorgen uit hoe deze manier van leven vol te houden met twee kinderen, een remote-online-baan en dan ook nog gasten aan boord. Sid die uitlegt dat het niet zijn droom is om persé de grote plas over te steken, maar het kwalitatief samen zijn met zijn gezin waar dan ook ter wereld. Nou ja, het liefst wel ergens waar de zon schijnt en er genoeg water in de buurt is. Liefde staat vooraan, onze kinderen op de eerste plek.
Gevolgd door een gebrainstorm aan mogelijk nieuwe plannen.

Wat het gaat worden…?
Laten we het eerst maar proberen te realiseren voordat we het aan de grote klok hangen.. Wordt vervolgd……

"Vragen voor ons? Stel ze gerust."

Deel dit artikel: