Welcome to hotel California.. eh Dali!

‘May I join you?’ Vraagt een kerel die voorbij loopt? ‘Off course’. We zitten op het terras met een groep van vijf vrienden die bij ons hebben geboekt. De gitaar is net tevoorschijn gehaald en de vrienden wisselen elkaar af met de refreinen alsof ze een professioneel band zijn die ingehuurd is  in deze te-leuke Griekse wijnbar.

 

 

Jeetje, wat hebben we een hectische, bizarre maar ongelooflijk leuke tijd achter de rug. De hele zomer in Griekenland is echt een aanrader om te starten met onze avontuurlijke reis. Inmiddels hebben we behoorlijk wat gasten mogen ontvangen, van pas verliefde stellen tot aan families, en zo dus ook groepen vrienden die hun jaarlijkse weekend bij ons aan boord hebben gevierd. Van mooie gesprekken, met behulp van kaarslicht en een klein biertje, tot spontaan musicale avonden op het terras waarbij de halve buurt (op anderhalve meter afstand) aansluit of even blijft hangen, en meezingt met de goede bekende klassiekers. Van BBQ’s op verlaten stranden met het uitzicht op de zon die langzaam in de zee zakt, tot aan een vijfgangen diner aan boord met zelf gevangen vis!

 

 

Helaas hebben ook wij best wel last van alle ellende rondom het Corona virus. Het is echt enorm vreselijk hoe ziek je er van kunt worden. Dat vlak ik zeker niet uit met deze blog! Als jonge Nederlands zijn wij ons er meer dan bewust van dat wij makkelijk praten hebben en lekker Nederlands te zeuren over alles wat gaande is. Makkelijk praten omdat wij èn niet tot de doelgroep behoren die er enorm ziek van kan worden (of erger..) en het geluk hebben om in de westelijke kant van Europa te wonen. Ik bedoel maar; kijk naar landen die echt geen goed georganiseerd zorgstelsel hebben..

Begrijp ons niet verkeerd hoor, ook al horen we niet echt tot de doelgroep houden ook wij ons natuurlijk aan de maatregelen. Gelukkig hebben we een ruime boot en kan er voldoende afstand worden gehouden wanneer er gasten aan boord zijn. Want of wij nou veel of weinig symptomen krijgen, onnodige risico’s gaan wij niet lopen. En zeker niet met zo een heftig virus.

 

Naast de gezondheid maken we ons natuurlijk ook zorgen over alle andere aspecten, onder andere economisch maar zeker ook het sociale aspect wat wij mensen toch echt nodig hebben als kudde diertjes. Ik merk dat ik mijzelf steeds vaker de vraag stel “is dit nu ons leven?”. Ons leven waarbij liefde voor de medemens nu afgeschermd wordt met angst om te reizen, regels hoeveel mensen je mag ontmoeten of zelfs ontvangen in je huis. Mondkapjes wel of niet. En boze en angstige blikken als ik moet niezen. Angstige ogen die boven de mondkapjes uitschieten, Alsof ik een seriemoordenaar ben, die met mijn nies (die trouwens iedere dag plaatsvind omdat ik gevoelig ben voor stof) de hele mensheid uitroeit. Nu heb ik op zich geen moeite met mondkapjes dragen, alleen de vriendelijkheid van de mens wordt wel aardig verscholen op deze manier. Zeker op plaatsen als luchthavens, lijkt het soms wel alsof ik in een slechte science fiction film ben beland!

 

En dan een van de meest hartverscheurende onderwerpen van de Corona situatie is het vereenzamen van de mens. Zeker voor de ouderen. Mijn omaatje is negentig jaar, en ik ben enorm dol op haar. Onlangs ben ik naar Nederland gevlogen om haar op afstand in de buitenlucht te ontmoeten. Ondanks dat ik mij kerngezond voel durf ik haar dus geen knuffel te geven. De gedachten dat ik iets bij me draag, dat haar ziek kan maken.. nee ik durf haar niet eens met een vinger aan te raken. Hoewel zij zelf stiekem fluistert: ‘ik ga liever stuk aan Corona dan dat ik je nooit meer mag knuffelen’. ‘Ik weet het oma..’  antwoord ik. Het maakt mij zo verdrietig, maar haar nog veel meer! Mijn hele hebben en houden schreeuwt om haar te knuffelen, zeker met de wetenschap dat ik haar weer drie tot vier maanden niet ga zien door onze reis maar ook met haar respectabele leeftijd kan dit zo maar uberhaupt de laatste keer zijn dat ik haar zie. Maar ik doe het niet. Ik blijf op afstand. Het raakt me.. nu weer dat ik het schrijf.

 

Die avond zag ik een filmpje, een van de velen, voorbij komen waarin een emotionele man op tv ook de vragen stelde: sinds wanneer laten wij mensen alleen in noodsituaties, sinds wanneer laten wij ze zelfs alleen sterven? Zelfs in het leger krijgt iedereen de opdracht “no one stays behind” en zeker niet op grondgebied van de vijand. Bizar om vanuit dit perspectief naar de ernstigste slachtoffers van Corona te kijken, toch? Sommige zijn in eenzaamheid overleden in ziekenhuizen, afscheid nemen is ook ingewikkeld met alle mensen die dierbaar waren. Heftig, vind ik het.

 

Uiteraard heb ook ik geen kant-en-klaar-antwoord hoe het wel zou moeten. Anders zat ik zelf wel in de politiek of werkte ik ergens als gezondheidsdeskundige. De keuzes die daar worden gemaakt zijn ook echt mission impossible! Rekening houdend met gezondheid van alle doelgroepen, politieke status in de wereld als klein kikkerlandje die veel afhangt van handel met andere landen, het economische koffiedik kijken en dan ook nog eens alle burgers tevreden houden op allerlei aspecten!! Pfff wat ben ik blij dat ik niet in hun schoenen sta zeg! Als simpele burger, kan ik wel om mij heen kijken en overal vraagtekens bij zetten, met als hoofd vraag “is dit nu ons leven?!”

 

En wat ik dus om mij heen zie, dat brengt mij terug naar “hotel California”. Ooit opgezocht wat het betekend? Als ik de diverse speculaties op internet na lees, voelt het voor mij of we in een hotel California leven! Als je puur naar de tekst kijkt is deze ietwat vreemd, je kunt het diepzinnig opvatten en ondanks de gezellige melodie zijn de teksten niet eh.. even gezellig.

 

Anyway, laten we boven alles het hoofd koel proberen te houden, neem je verantwoording en blijf geloven dat alles weer goed komt. Dat we over een tijdje elkaar weer normaal kunnen ontmoeten ongeacht met hoeveel personen we zijn, we weer kunnen bouwen aan de economie, meer respect hebben voor elkaar en hopelijk onze dierbaren weer kunnen begroeten met een knuffel!

 

Voor nu lopen wij weer terug naar ons eigen Hotel California,, of Hotel Dali! Terug naar het terras waar onze gasten op een vrolijke manier, luidkeels meezingen met de tonen van de gitaar!