12/2020 : Kerst en het leven in de marina

12/2020 : Kerst en een leven in de marina

Kabam! Kabam! Kabam! Wat een natuurgeweld. De golven slaan meters boven de pier uit. Mjn ogen gericht op de horizon, waar de pier zich bevindt, roer ik wat in mijn kop thee. Ik draag een trui maar dat is helemaal niet nodig want de kacheltjes doen goed werk. Maar voor het knusse gevoel, heb ik een trui en dikke sokken aan getrokken. Het stormt buiten en niet zo een beetje ook. Alle boten gaan heen en weer. Dit zijn de momenten dat ik zo blij ben dat we voor een Catamaran hebben kunnen kiezen. Dankzij de stabiele ligging in het water en natuurlijk de veilige haven, gaan we wel wat heen en weer maar dat is niet noemenswaardig. Dus ik nestel mij lekker in het hoekje van de bank en kijk hoe jessie zoet met haar keukentje speelt.

Een kleine maand geleden..

‘Von, kom je kijken?’ vraag Sid. ‘Misschien krijg je dan een wat van de omgeving mee terwijl we varen’ voegt hij er een tikje sarcastisch aan toe. Ik loop naar voren en vind een plekje voor mezelf op de trampoline in de zon. De pier voor ons is al goed te zien, ze is een verlengde van de de prachtige bergen vol groen die de omgeving kleuren. Een bijna surrealistisch beeld, want de kustlijn is gevuld met sinasappelbomen en zelfs palmbomen, terwijl de toppen van de bergen al volledig ondergesneeuwd zijn. De masten die boven de pier uit steken, verraden dat we bijna bij onze eindbestemming zijn.

‘Dit is waarschijnlijk onze laatste zeiltrip van dit jaar..’ zeg ik tegen Sid, die inmiddels naast mij is komen zitten. (Voor de niet-zeilers onder ons, we hebben een stuurautomaat 😉 )

We proberen onze zeiltochten in te plannen wanneer Jessie slaapt. Alleen als Jessie slaapt zijn de uren voor mij om wat werk te verrichten. Wat betekend dat niet alleen er hele stukken prachtige omgeving aan mij voorbij gaan maar ik ook nog niet de fijne kneepjes van het zeilen onder de knie heb. Sid is de zeiler onder ons, ik ben de reiziger. Beide gek op avontuur, natuur en nieuwe plaatsen ontdekken. Sid met een echt avontuurlijke insteek en ik kies altijd voor safe.. ofwel ik ben een bangepoeperd! Klinkt tegenstrijdig toch? Yep, ik kom er dus achter dat veel van mijn mindset tegenstrijdig is, daar zal ik jullie niet mee vermoeien want geloof me dat wordt een boekwerk dikker dan een gemiddelde encyclopedie. Anyway, working on it!

‘Tja… zo heb ik het nog niet bekeken..’ zegt Sid. ‘Dat dit mogelijk onze laatste zeiltocht is van dit jaar..’ Even is het stil. ‘Maar het is goed.. zo bouwen we nog meer rust in.’ Vult Sid aan. ‘En dat is misschien wel net wat we beide nodig hebben’.

Welkom in Fineke!

Terwijl ik het zweet van mijn voorhoofd afveeg, neem ik een grote slok koud water. Hoewel de manier van zeilen, onze manier van zeilen, meestal heel relaxt is. Moeten toch echt de handen uit de mouwen gestoken worden wanneer we moeten aanleggen in een haven. Een minuut geleden, rende ik van de ene kant van de boot naar de andere om alle lijnen te gooien en te beleggen, en de moorings strakker dan strak te beleggen. In de tussentijd probeer ik Sid zijn ogen te zijn, op de plaatsen waar hij net niet kan kijken vanaf zijn positie achter het roer. Dit zijn de momenten waarop ik mij afvraag, waarom we zo een grote boot hebben gekozen haha.

Inmiddels zijn we goed ingespeeld op elkaar, en leggen we in een recordtempo de boot goed vast zodat we opgewassen zijn tegen de winter die eraan komt. Hoewel hier in Turkije de winters veel zachter (lees: bijna zomers) zijn dan in Nederland, is het alsnog mogelijk behoorlijk vies weer tegen te komen. Terwijl ik nog een grote slok neem, gooit Sid mijn zeilhandschoenen naar mij toe. ‘In ieder geval fijn dat je ze hebt he?’ zegt hij.

Nadat we een lunch naar binnen hebben gepropt, gaan we op ontdekking. “Echt aangenaam verrast ben ik, over Turkije” zeg ik tegen Sid, terwijl we langs het kleine kanaaltje lopen. Het kanaaltje loopt door het dorp Fineke, aan weerzijde sinasappelbomen en bruggetjes bedekt met prachtig groen. We zijn op zoek naar de markt, waar we later een dikke tas vol het allerbeste fruit en groente ever shoppen, voor minder dan tien euro(!). Alles is hier spotgoedkoop, zeker nu de Lira zo laag staat. Op de terugweg lopen we door het prachtige grote groene park, voorzien van maar liefst drie speeltoestellen voor Jessie en dat aan een enorm lang zandstrand grenst, terug richting de marina.

Het community leven kan beginnen

Terwijl ik in mijn tas graai, op zoek naar het pasje wat het hek van de marina doet openen, gaat het hek al open. Een vriendelijke vrouw lacht ons tegemoet en knikt naar het pasje in haar hand. “Jullie zijn Nederlands?” vraagt ze met een Frans accent. “Jazeker, en u zo te horen ook!” beantwoorden we. Ze is bijna 80 en haar man ook trouwens, zeilen sinds een jaar of vijf de wereld over. Haar vibe is relaxt en ze waardeert het leven vol! Wat een mooi mens. In deze vijf minuten kletsend krijgen we meerdere uitnodigingen. Zo is het de dag erna een andere havenbewoner die gaat optreden in het clubhuis en met kerst voor de deur, krijgen wij ook daar een uitnodiging voor!

‘Ken je het programma “We zijn er bijna” van omroep Max?’ grinnik ik naar Sid. Het is de volgende dag en we zitten, corona-proof, op het grasveldje te luisteren naar de muziek. ‘Ik dacht precies hetzelfde!’ lacht Sid terug. Omringt door stuk voor stuk mooie mensen, maar wel allemaal op leeftijd. We schatten in dat de gemiddelde leeftijd 65plus is, totaal niet erg want ze hebben stuk voor stuk echte verhalen vol ervaring. ‘Ons community leven is officieel begonnen’ vul ik aan. ‘En I lof it! zeg ik lachend tegen Sid. En dat meen ik ook, jammer dat er weinig kinderen zijn voor Jessie maar ik heb wel zin om hier even te verblijven. Nog niet wetend dat er een paar dagen later alsnog twee gezinnen arriveren met jonge kinderen. Lucky Jessie.

Merry Xmas!

‘Ik breng de stoofpeertjes en de groenten alvast heen’ zeg ik tegen Sid. Hij maakt de laatste finishing touches aan de jus en de puree van pompoen met walnoten en salie af.

Het is eerste kerstdag en het kerstfeest in de haven is begonnen. Er staan genoeg picknicktafels zodat iedereen in kleine groepjes bij elkaar kan zitten. De geur van de kalkoenen op de BBQ dringt onze neuzen binnen nadat we even later met zijn drietjes naar de party lopen. De buffettafel ziet er kleurrijk uit met de diverse groente schotels, aardappeltjes met rozemarijn, stoofpeertjes, en allerlei zoetigheid waar menig taartliefhebber zijn vingers bij af zou likken. De xmas carrols galmen onze oren binnen, het is leuk opgezet.

Een stukje Nederlands “thuis"

De kindjes spelen in het hoekje van het grasveldje samen, kleurtjes en net gekregen speelgoed, zorgen voor blije gezichtjes! Het is genieten om te zien hoe Jessie altijd reageert op andere kindjes. WIj nemen plaats aan een picknicktafel waar nog een Nederlands stel zit. ‘Wat een heerlijke appeltaart!’ complimenteer ik haar, want ik weet inmiddels dat dit gerecht door haar bereid is. ’Toch nog een beetje Nederlands..!’ zeg ik terwijl ik de slagroom over mijn stukje taart verdeel.

Want ook al is dit een leuk opgezet tafereel, dit zijn wel de stiekem de cliche-momenten dat ik onze families en vrienden natuurlijk mis! Het liefst had ik lekker met alle mensen die we lief hebben heerlijk geproost op een fijne kerst, mooie herinneren (ondanks het gekke jaar) opgehaald en goede voornemens voor volgend jaar neer gezet.

Lieve allemaal, hopelijk hebben jullie, ondanks alles een fijne kerst gehad. Genoten met mensen die belangrijk voor je zijn, ook was het in een wat kleiner groepje. De laatste week van een wel heel bizar jaar is ingegaan, op naar een nieuw jaar waarin we hopelijk elkaar weer elkaar onbezorgd kunnen zien, onbezorgd kunnen reizen en onbezorgd kunnen genieten van al het moois dat het leven ons te geven heeft.

Liefs.

Deel dit artikel: