10/2020 : Wedding d(el)ay

10/2020 : Wedding d(el)ay

‘Wil je hem anders alsnog even aan..?’ Vraagt de vriendelijke verkoopster in de bruidsboetiek.
‘Eh.. ja’ stamel ik. Eigenlijk had ik niet verwacht dat ze hier tijd voor hadden, gezien ik deze pasafspraak geannuleerd had om alleen de jurk op te halen.
‘Ja.. dan draag ik de jurk alsnog dit jaar..’ zeg ik tegen mijn moeder.

Princess in a dress

Even later sta ik mezelf weer te bewonderen in de spiegel. Voor iedere vrouw (of man die graag jurken aan trekt) die onzeker is over haar eigen lichaam, raad ik je echt aan een middag bruidsjurken te passen! Die dingen zijn echt gemaakt om je figuur goed te doen uitkomen! Lof it!
Als een prinses, ondanks dat mijn jurk geen prinsessenjurk is, sta ik te draaien voor de spiegel. Mijn moeder knikt instemmend mee. ‘Het is nog steeds de mooiste jurk!’ Zeg ze liefdevol.
 
‘Ook al sta ik achter de keuze om dit jaar niet onze bruiloft te vieren vanwege alle restricties, toch is het dan wel een kleine domper als ik dan m’n jurk aan heb..’ zeg ik tegen mijn moeder terwijl we richting het restaurant lopen om te lunchen.

Donker randje

Eigenlijk heeft dit hele jaar natuurlijk voor iedereen een donker randje. Potverdorie wat een gekke wereld leven we toch! Maar ondanks de gekte in de wereld heb ik, hebben wij, ook fijne dingen mee gemaakt!
 
Zoals de bezoeken in Nederland. Af en toe vliegen Jessie en ik terug voor onze afspraken. Het leuke is als je echt inplant om elkaar te zien, alles ook heel kwalitatief kan zijn. Tijd voor elkaar maken, het echt-echt-echt waarderen en zin hebben om elkaar te zien. Mooie gesprekken en liefdevolle momenten te koesteren. Hoe bijzonder dankbaar we zijn met zulke lieve ouders om ons heen, want zowel Sid zijn ouders en die van mij geven ons altijd het gevoel dat we veilig zijn en bij hen aan kunnen kloppen als er iets is. Het is dan ook zo heerlijk om te zien, dat Jessie zich ook direct thuis voelt in beide ouderlijke huizen. Ondanks dat ze onze ouders voornamelijk via beeld-bellen ziet.
 
Maar ook onze zussen en broers doen er echt veel aan ons te zien! In de korte periodes in Nederland proberen we ook zoveel mogelijk vrienden (op afstand) te zien, hoewel met toch behoorlijk wat vrienden en vriendinnen we het niet redden om iedereen te kunnen zien. Maar wat in een goed vat zit…
 

In de ankers

Deze trip in Nederland stond voor mij ook in het kader van zelfontwikkeling. Na Sid zijn ongeluk vier en een half jaar geleden, heb ik mijn voet op het gaspedaal gehouden. Met full speed tempo ben ik blijven werken, vooral veel gewerkt. Ondanks alle logische redenen, waarom ik dit zo hysterisch heb aangepakt is het natuurlijk verder ook niet te ontkennen dat het ook een beetje ongezond is. Al die tijd heb ik geen moment voor mijzelf gezorgd. Want voor Sidney zorgen, ging al snel de focus over naar voor het bedrijf zorgen, en daarna natuurlijk ook voor Jessie.

Dat we alsnog en eindelijk na acht jaar dromen een eigen boot hebben weten te bemachtigen, en dat in tijden van Corona, is natuurlijk wel heel bijzonder. Zonder ondankbaar te klinken moet ik alleen wel bekennen dat het genieten daarvan voor mij nu pas langzaam begint. Want van fullspeed werken naar (gedeeltelijk) in de ankers te gaan, heb ik nogal ervaren als een eh.. heftigheid. Inmiddels ben ik deze heftigheid aardig te boven en heb ik echt zin om weer eens kritisch naar mezelf te kijken, mijn patronen te analyseren en weer ruimte te maken voor creativiteit. Om uit mijn routine te komen, vind ik het altijd prettig om coaching trajecten aan te gaan en dat gebeurd deze periode in Nederland.


Schrijvers-issues

In tegenstelling tot andere blogs ga ik nu minder de diepte in. Voornamelijk omdat het te privé voelt.. zo struggle ik sowieso nog steeds wat wel en niet okay is om met jullie allemaal te delen. En naast het gevoel wat wel en niet te delen, loop ik ook aardig achter met verhalen delen. Misschien ga ik wel meer de diepte in met een volgende blog en vind ik snel de juiste flow om vaker te schrijven.


Terug naar huis

Anyway, na twee fantastische En leerzame weken in Nederland is het tijd om mijn mondkapje weer om te doen. Onze koffers uit de achterbak te halen, en richting de douane te lopen. Met tranen van blijdschap sta ik weer afscheid te nemen van mijn ouders. Onze band is weer een stukje sterker geworden, dat maakt afscheid nemen weer een tikje meer beladen. Mijn vader loopt een stukje mee om te helpen met alle rommel die ik weer meezeul, voornamelijk spullen voor Jessie. “Op naar huis, Jessie. Weer naar papa en de boot” zeg ik terwijl we het vliegtuig instappen.

Countdown
Net als iedere morgen fix ik een koffietje in elkaar om vervolgens met Jessie op mijn arm de omgeving te bewonderen. Te kijken naar de bootjes om ons heen, de mensen op het land die rustig ontwaken.. wat word ik daar toch blij van. Maar vandaag heeft wel een piep-klein randje, want in plaats van wakker te worden in Portugal en mijn trouwjurk samen met Jessie aan te trekken, staan we nu op onze boot te ontwaken in pyjama zonder spectaculair evenement op de dag gepland.
 
Wij tellen gewoon weer opnieuw af! Het is gewoon een kwestie van de countdown op nieuw instellen;
  • Nog 358 dagen te gaan
  • Meer dan 2000 mijl te varen
  • 5000 avonturen in de tussentijd te beleven
  • 1 miljoen liefdevolle momenten te koesteren
Deel dit artikel:
Dali Sailing
Scroll naar boven
Scroll naar top