Na al de keren dat we onze droom om te zeilen hebben moeten wijzigen, door tegenslagen (oa Sid zijn ongeluk van vijf jaar geleden) en mooie dingen, zoals de komst van Jessie, hebben we eindelijk een jaar geleden onze droom waar gemaakt. Maar om te ervaren dat het mij gegund was om deze paradijselijke droom te realiseren, zorgde ervoor dat het eerste jaar op onze boot mij enorm onwennig heeft gevoeld.
Leven in paradise maar het nog niet geloven en gewoon nog in de rush van een (meer dan) fulltime werk-leven heeft de nodige errors bezorgd in de begin periode toen we aan boord stapte. Door een stap terug te doen in mijn, soms iet-wat hysterische(!), werk-modus en dat gecombineerd met een grote verandering van leefstijl, resulteerde toch echt in het begin dat ik in een gat viel. Een gat dat misschien identiteit crisis heet? Even ben ik zelfs gaan twijfelen wie ik dan ben zonder die hysterische work mode.. een gevoel waar ik doorheen moest.
Terugkijkend heeft het me niets meer gebracht dan prachtige inzichten, overzicht en een heel rijk leven. Zeker niet op onze de bankrekening dan.. maar absoluut meer in mezelf als persoon maar ook in mijn jonge gezin. Twijfelend of ik dit wel moet schrijven maar eerlijkheid is een belangrijk begrip voor mij, de kwetsbaar is iets waar ik dan weer van in de error ga. Misschien is dat wel mijn zogenoemde schrijversblokkade.